Ομοφυλόφιλος όπως βάζελος.

Θέλω από καιρό να τοποθετηθώ στο θέμα της ομοφυλοφιλίας όχι μόνο γιατί είναι πάντα επίκαιρο και δημοφιλές θέμα σε μπλογκοσυζητήσεις αλλά κυρίως γιατί με τον καιρό διαπιστώνω πως αλλάζουν και οι ίδιες μου οι απόψεις σχετικά με αυτό.Ομολογώ λοιπόν πως στο θέμα αυτό εδώ και πολύ καιρό δεν είχα ξεκάθαρη θέση ή ακόμα χειρότερα δεν είχα ξεκάθαρη διαμορφωμένη άποψη.Στο να την αποκτήσω τελικά έπαιξαν πολύ μεγάλο ρόλο γνωριμίες που έκανα τον τελευταίο καιρό και η συνήθεια μου να υπερασπίζομαι και να κατανοώ κατηγορίες ατόμων ή και μεμονωμένα άτομα στα οποία όλοι ή σχεδόν όλοι πάνε κόντρα.

Η άποψή μου τελικά συνοψίζεται σε μια φράση.Οι ομοφυλόφιλοι είναι σαν τους βάζελους!Ναι καλά διαβάσετε.Εγω έτσι τους βλέπω κι έτσι τους αντιμετωπίζω.Κι εξηγώ πριν παρεξηγηθώ.Εγώ ως γνωστόν είμαι οπαδός του Ολυμπιακού και αναγκαστικά θα πρέπει να συναναστρέφομαι με οπαδούς του Παναθηναϊκού.Αυτόι λοιπόν οι τύποι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες:Είναι αυτοί που αν βρεθείς σε ένα τραπέζι,σε μια παρέα θα σου πουν την άποψή τους για την ομάδα τους,θα σου πούνε τα καλά και τα άσχημα και για την δικιά σου ομάδα και γενικά θα έχουν το επίπεδο και την ιδιοσυγκρασία να κάνουν μια εποικοδομητική κουβέντα ,να επιχειρηματολογήσουν ,να συμφωνήσουν ή να διαφωνήσουν κόσμια και εν γένει να συμβάλλουν στην προώθηση και την παγίωση του ευγενούς διαλόγου.

Υπάρχει όμως και η άλλη κατηγορία στη οποία ανήκουν διάφορα ανθρωποειδή όντα τα οποία πάνε στο γήπεδο και τα κάνουν λίμπα,περπατούν στο δρόμο και συνεχώς προκαλούν καυγάδες και φασαρίες με οπαδούς άλλων ομάδων,αν προσπαθήσεις να μιλήσεις μαζί τους θα ακούσεις μόνο βρισιές και λόγια κατά τις διαιτησίας και γενικά προκαλούν με τη συμπεριφορά τους όπου σταθούν κι όπου βρεθούν.

Εγώ με την πρώτη κατηγορία όχι μόνο μπορώ να υπάρξω στον ίδιο χώρο αλλά αν μπορώ και θα τους βοηθήσω και θα τους ακούσω αν έχουν κάποιο πρόβλημα και δουλειά θα τους δώσω (που λέει ο λόγος).Με την δεύτερη κατηγορία αντίθετα δε θα δεχτώ ούτε στον ίδιο χώρο να υπάρξω ούτε να συζητήσω κάποιο θέμα μαζί τους και φυσικά ούτε λόγος να προσφέρω βοήθεια ή οτιδήποτε άλλο.

Κάπως έτσι λοιπόν βλέπω και το θέμα της ομοφυλοφιλίας.Τονίζω, γιατί το θέμα είναι λεπτό ,ότι όλα τα παραπάνω είναι ένας απλοϊκός παραλληλισμός που δε μπορεί σε καμία περίπτωση να οριοθετηθεί σε τόσο στενά πλαίσια.Απλά με λίγη δόση χιούμορ και πολύ χοντρικά λέω ότι αν κάποιος δε με ενοχλεί ,δεν προκαλεί και μπορώ να καθίσω σε ένα τραπέζι μαζί του να μιλήσω και να περάσω καλά δεν έχω κανέναν λόγο να τον απομακρύνω ή να τον μειώσω ή να του κάνω τη ζωή δύσκολη επειδή έχει διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις από μενα.Αντίθετα αυτόν που θα με προκαλέσει με τη συμπεριφορά του,θα με φέρει σε δύσκολη θέση ,θα με μειώσει ή θα έχει εξ αρχής επιθετική συμπεριφορά απέναντι μου, δε θα μπορώ να συνυπάρξω μαζί του,θα τον απομακρύνω και θα αδιαφορήσω.

Βέβαια οι απόψεις μου και το πώς βλέπω εγώ το θέμα δυστυχώς δεν μπορούν να λύσουν τα τεράστια κοινωνικά-νομοθετικά-γραφειοκρατικά προβλήματα που υπάρχουν και διαιωνίζονται γύρω από αυτό, μου επιτρέπουν όμως να ελπίζω σε κάτι καλύτερο και να αισιοδοξώ.

Δύο ήχοι,μια εικόνα,ένα άγγιγμα.

Είναι μερικά πράγματα ,μερικές στιγμές, κάποιοι ήχοι,κάποιες εικόνες, κάποιο άγγιγμα που όχι μονο ξερεις οτι δε θα τα ξεχασεις ποτέ αλλά βρίσκονται συνέχεια στο πίσω μέρος του μυαλού σου ,πίσω απο κάθε σκέψη,κάθε γέλιο κάθε λέξη.Μπορεί να γελας ,να μιλας χαρουμενα με τους γυρω σου ,να τραγουδας αλλά βρισκονται εκει, και στο παραμικρο κενο έρχονται στο προσκήνιο και σε βασανίζουν.Εμένα μου συμβαίνει με δύο ήχους ,μια εικόνα κι ενα άγγιγμα.

Ο πρώτος ήχος είναι το τηλέφωνο στις 1.45 τη νυχτα.Φυσικά δεν είχα κοιμηθεί και κάπου το περιμενα.Είδα στην αναγνωριση το νουμερο και καταλαβα αμέσως.Τα λόγια της δεν εχουν σημασία , εξάλλου ίσα που ακουγόταν.Δε μπορουσα να κλαψω εκείνη τη στιγμη, δε μπορουσα να κανω τίποτα.Έβαλα τα ρούχα μου και έφυγα.

Η θεια μου παρακαλεσε τους υπέυθυνους να το ανοιξουν για λίγο να τον δουμε για τελευταια φορα.Η αδερφη μου αρχισε να φωναζει,η μανα μου επεσε πανω του κλαιγοντας κι εγω εμεινα ακινητος να κοιταζω την πιο τραγικη εικόνα που εχουν αντικρύσει ποτε τα ματια μου.

Στον πανικο αυτό για λιγα δευτερολεπτα απομόνωσα όσα γινόταν γύρω μου και ακούμπησα το χερι του όπως ακριβως το είχα κανει και δύο μερες πριν στο νοσοκομειο, τότε που απλα τον χαιρετησα πιστευοντας πως θα τον ξαναδω συντομα.Είναι τόσο αδικο!

Λίγη ώρα αργότερα φευγοντας με γυρισμένη την πλάτη και κρατώντας τη μανα μου απο το χερι άκουσα το χώμα να χτυπάει στο ξύλο ξανα και ξανα ,βασανιστηκά μεχρι που απομακρυνθήκαμε αρκετα.Δε σταμάτησαν, απλά εγω δεν άκουγα πια.

Υ.Γ:Δε θα ξαναγραψω γι αυτό αλλά δε μπορω και να τα αγνοήσω όλα αυτά.Είναι ο προσωπικός μου χωρος αλλά και παλι λυπάμαι που ειστε αναγκασμένοι να τα διαβάζετε, όμως είναι πολύ πιο εύκολο για μενα να τα γραφω απο τα να τα λεω ή να τα δείχνω.Είστε η παρέα μου όπως και να χει και καλά να πάθετε!