Και σου γράφω τραγούδια σου στέλνω λουλούδια
Με σπρέι στους τοίχους καρδιές ζωγραφίζω
Για 'σένα τους φίλους συνέχεια ζαλίζω
Για 'σένα υπάρχω και ζω
Αχ Μαρία, Μαρία, Μαρία, Μαράκι, ΜαριώΚάπου άκουσα αυτό το "κωλοτράγουδο" και μου τη θύμησε πάλι!
Τί στο διάολο...πόσο θα τη σκέφτομαι ακόμα;
Καλά να την ξεχάσω αποκλείεται!Αλλά ρε πούστη έχουν περάσει 5 χρόνια απο τότε που χωρίσαμε, έχει παντρευτεί, έχει κάνει και παιδάκι,είναι ευτυχισμένη.Κι εγώ μια χαρά είμαι και γι αυτό απορώ!Θα μου πείς ήταν η πρώτη σοβαρή σχέση σου αλλά και τί να λέει αυτό;Ως πότε θα αναπολώ τα 3 σχεδόν χρόνια που περάσαμε μαζί;
Αφού ρε μαλάκα έκλαψες γι αυτή για πρώτη και τελευταία φορά,την παρακάλεσες να γυρίσει, ένα χρόνο δεν έκανες άλλη σχέση εξαιτίας της,τί άλλο πρέπει να γίνει πια;Πάλι καλά που οι φωτογραφίες είναι κάπου καταχονιασμένες και δε με βασανίζουν πια και αυτές.
Εύχομαι να είναι πάντα καλά και ευτυχισμένη και την ευχαριστώ για τις υπέροχες στιγμές που μου χάρισε.
14 comments:
Ααααα, εγώ άλλο τραγουδάκι θυμήθηκα, παλαιότερο.
Μπροστά...
Κοίτα μπροστά...
... ... ...
ΜΠΡΟΣΤΑ ΕΙΠΑΜΕ...
Έλα δε θέλω τέτοιααααα!!!!!!!
θα την ξεχασεις οταν ξαναγινει δικια σου.
Να περνάς καλά για να τη θυμάσαι. Και να μην την πολυβλέπεις για να τη θυμάσαι με αγάπη
Πολυ καλο ποστ!
ΥΓ: ευχομαι να ξεχασεις.
ζερο.
Aχ Mαρία Aχ Mαρία μόνος μου στη μπυραρία ονειρεύομαι τη νύχτα που σε πρωτοφίλησα...ε Λίτσα;)Eυaggele,it ain΄t over till it΄s over...αλλά στο τέλος μένει αυτό που πρέπει,κοινώς η αλήθεια.Commandante που στην ευχή είσαι???
ενταξει το ποστ αυτο ήταν μια φλασιά
sigmund μπροστά και μόνο μπροστά
zouri ούτε μια στο billion
mboy ευτυχως έχω να τη δω απο τότε
zerο thx
rd:its over!
Χα, χα, rd, αυτό ακριβώς ήταν το τραγουδάκι.
thn perasa thn fash
akou ton sigmound
Ηθικόν ΑΚΜΑΙΟΤΑΤΟΝ στρατηγέ μου!
onomatodosia kai nada ola kala!thx!
Αμ καλά κάνω εγώ που κάθε φορά που ακούω ραδιόφωνο και τραγούδια από το μπαλκόνι του απέναντι σπιτιού, ανοίγω της φτερούγες και την κάνω γι’ αλλού!!!
Προχθές πήρε το αυτί μου το «Άντρα μου» του Βαμβακάρη με την φωνή της Θεας-Μοσχολιού. Και μπαίνει και ο στίχος:
"…Στης αγάπης μου τα χέρια
κάθονται δυο περιστέρια
κάθεται κι ένα γεράκι
για να λιώνω απ' το σαράκι
Στης αγάπης μου την πόρτα
της αλησμονιάς τα χόρτα
τα φυτέψαν οι εχθροί μας
και χωρίσαμε, τι κρίμας…"
Αμάν!!!…και είχα δεν είχα τον θυμήθηκα τον μεγάλο έρωτα της ζωής μου. Ναι, εκείνο το γεράκι σε ένα φαράγγι του Παγγαίου!!!
Που πας ρε Κουκουβάγια!!! Αρπαχτικό πουλί του φεγγαριού εσύ, αρπαχτικό πουλί του ήλιου αυτός!!!
Χάλασε το μουχαμπέτι...:-((
Μη σταματησεις ποτε να την θυμασαι! Για να το κανεις ακομα σημαινει οτι πραγματικα αξιζε!!
Post a Comment