Ευτυχία ή δυστυχία;

Αφορμή για το ποστ αυτό είναι ένα τραγούδι που για ένα διάστημα το άκουγα 30 φορές τη μέρα και μετά για ένα μεγάλο διάστημα δεν το είχα ακούσει ή δε του είχα δώσει σημασία. Τον τελευταίο μήνα όμως το άκουσα 3-4 φορές μαζεμένες από διάφορους τραγουδιστές στα μαγαζιά που πηγαίνω. Ο στίχος ως εξής: «Δωσ’ μου ένα δάνειο ζωή, δυο μήνες ευτυχία και βάλε επιτόκιο 2 χρόνια δυστυχία…»

Στην αρχή σκέφτηκα πως αν όντως μπορούσε να γίνει αυτό θα το έκανα πρώτος .Ναι γιατί όχι…2 μήνες να νιώσω την ευτυχία και μετά 2 χρόνια να είμαι δυστυχισμένος…και τι έγινε σιγά τα αυγά!

Μετά όμως το φιλοσόφησα λίγο παραπάνω. Προσπάθησα να ονειρευτώ τους 2 μήνες ευτυχίας και βρέθηκα σε αδιέξοδο. Δεν ξέρω πως είναι, δεν το έχω ζήσει κι αν το έχω μάλλον δε το κατάλαβα καθόλου. Στη συνέχεια με πόνο προσπάθησα να φανταστώ τα 2 χρόνια δυστυχίας και πάλι κόλλησα…αυτή τη φορά όμως το συναίσθημα ήταν ευχάριστο.

Σιγουρεύτηκα για το εξής:ζούμε ανάμεσα στην ευτυχία και τη δυστυχία, άλλοτε πλησιάζουμε πρόσκαιρα τη μια πλευρά κι άλλοτε την άλλη αλλά ποτέ δεν είμαστε ούτε το ένα ούτε το άλλο. Πονάμε πολύ εύκολα και κλαίμε και νιώθουμε να είμαστε σε αδιέξοδο αλλά πολύ συχνά γελάμε περνάμε καλά ,ξεχνάμε όλες τις σκοτούρες και νομίζουμε πως είμαστε καλά…αυτή είναι η ζωή, ευτυχώς ή δυστυχώς.

Μάλλον δε θα το πάρω το δάνειο ρε ζωή,δεν θα αντέξω τα 2 χρόνια δυστυχίας. Μήπως όμως να κάνουμε μια άλλη συμφωνία; να με αφήσεις έκει μετέωρο ανάμεσα στα δύο αυτά άκρα…αυτό μπορώ να το αντέξω ,το έχω συνηθίσει και ξέρω να το χειριστώ. Ασε με να ψάχνω άδικα μερικές στιγμές ευτυχίας και να προσπαθώ να ξεχάσω και να αποφύγω τη δυστυχία που είναι μέρος της ρημάδας της ζωής μου.

Εσείς τα αντέχετε το επιτόκιο;

Αντε καλημέρα και καλή εβδομάδα!

Τρελός ή ρομαντικός;

Ήταν Τσικνοπέμπτη το 2004.Θα τη θυμάστε μάλλον οι πιο πολλοί λόγω του χιονιού που είχε ρίξει εκείνο το βράδυ και είχε σαν αποτέλεσμα να κλείσει ακόμα και το Ελ. Βενιζέλος για 2-3 μέρες. Εκείνο το πρωί δούλευα κανονικά όπως κάθε μέρα. Ήμουν στη Ρόδο. Ήθελα να τη δω και να περάσω την μέρα εκείνη μαζί της. Πήρα το αεροπλάνο αμέσως μετά τη δουλειά και ήρθα.

Θα περνάγαμε τη νύχτα μαζί, θα έπαιρνα το πρώτο αεροπλάνο το πρωί και θα ήμουν πάλι για δουλειά κι ούτε γάτα ούτε ζημία… γελάτε ήδη ε;

Από το βράδυ που άρχισε να χιονίζει άρχισα να ανησυχώ αλλά λέω σιγά μη κλείσει το υπερσύγχρονο νέο μας αεροδρόμιο με λίγο χιονάκι…παπάρια!

Μη τα πολυλογώ ξυπνάω το πρωί, παίρνω ένα ταξί στη χιονισμένη πρωτεύουσα, φτάνω και φυσικά έμεινα εκεί....Δε περιγράφω τη συνομιλία με το «αφεντικό» (όταν τον πήρα και του είπα πού και πώς είμαι και ότι δε θα πάω για δουλεία ) για ευνόητους λόγους…

Μετά από 2 μέρες πήγαινε-έλα στο αεροδρόμιο κι ενώ ο παραπάνω είχε σπάσει τα τηλέφωνα να ρωτάει πού είμαι και πότε θα γυρίσω αποφάσισα να πάρω το καράβι και να φτάσω τελικά στον προορισμό μου την Κυριακή.

Τώρα τα θυμόμαστε και γελάμε…άσε που της λέω:είδες βρε τι έχω κάνει εγώ για σένα; θα το έκανε άλλος αυτό; γελάει γλυκά κι αυτό μου φτάνει…

Ποστάρουμε!

Ποστάρουμε, μιλάμε για τους άλλους, μιλάμε για τον εαυτό μας, τα συναισθήματά μας ,τις σχέσεις μας με τους γύρω μας. Δε φοβόμαστε να παραδεχτούμε αισθήματα που κανονικά τα κρατάμε μόνο για εμάς.

Κάνουμε πλάκα ο ένας στον άλλο, πειράζουμε και πειραζόμαστε, λέμε τις γκάφες μας χωρίς φόβο και πάθος περιμένοντας το δούλεμα, γελάμε με όλα αυτά…

Αποκαλυπτόμαστε καθημερινά, εκτιθέμεθα συνεχώς και δε μας νοιάζει, μοιραζόμαστε στιγμές που μέχρι τώρα κρατούσαμε φυλαγμένες μέσα μας χωρίς λόγο, ζητάμε βοήθεια για να βγούμε από αδιέξοδα που μόνοι αδυνατούμε να ξεπεράσουμε, ζητάμε στήριγμα σε δύσκολες ώρες και το έχουμε αμέσως…

Σωστό ή λάθος, λογικό ή παράλογο, φυσιολογικό ή ανώμαλο, ρίσκο ή όχι; δεν ξέρω ,το κάνω, το κάνετε , μας αρέσει, δε ζούμε γι αυτό αλλά ζούμε με αυτό

Πού θα μας βγάλει; έχω πάρει πολλά, έχω δώσει πολύ λίγα …έχετε πάρει κάτι; θέλετε κι άλλα; θα βαρεθούμε ή όχι; Θα χαθούμε ή θα κρατήσουμε αυτό που με τόσο κόπο αποκτήσαμε;

Σκέψεις, απορίες, ερωτηματικά και πολλές αλήθειες…αυτή είναι η ζωή εξάλλου…

Καληνύχτα, καλημέρα, καλησπέρα, σας ευχαριστώ.

Α ρε καργιόλη θάνατε!

Στο ραδιοφωνικό σταθμό που ακούω, χτες έφυγε απο τη ζωή ένας απο τους ηχολήπτες τους και το κλίμα είναι γενικώς βαρύ τις 2 τελευταιές μέρες.Ένας απο τους δημοσιαγράφος στο άνοιγμα τις εκπομπής του είπε το εξης που μου έκανε φοβερή εντύπωση.Είπε οτι κάποτε μια διάσημη ποιήτρια (δε συγκρατησα το όνομά της) πήγε στην κηδεία ενός φίλου της και όταν την κάλεσαν να πει τον επικήδειο ανέβηκε στο βήμα και είπε μόνο 4 λέξεις : Α ρε καργιόλη θάνατε!

Δε θέλω να ανοίξω θέμα περί θανάτου απλά όταν το άκουσα σκέφτηκα να το μοιραστώ μαζί σας.Καλησπέρα σας!

ΑΧ ΜΑΡΙΑ!

Και σου γράφω τραγούδια σου στέλνω λουλούδια
Με σπρέι στους τοίχους καρδιές ζωγραφίζω
Για 'σένα τους φίλους συνέχεια ζαλίζω
Για 'σένα υπάρχω και ζω
Αχ Μαρία, Μαρία, Μαρία, Μαράκι, Μαριώ

Κάπου άκουσα αυτό το "κωλοτράγουδο" και μου τη θύμησε πάλι!

Τί στο διάολο...πόσο θα τη σκέφτομαι ακόμα;

Καλά να την ξεχάσω αποκλείεται!Αλλά ρε πούστη έχουν περάσει 5 χρόνια απο τότε που χωρίσαμε, έχει παντρευτεί, έχει κάνει και παιδάκι,είναι ευτυχισμένη.Κι εγώ μια χαρά είμαι και γι αυτό απορώ!Θα μου πείς ήταν η πρώτη σοβαρή σχέση σου αλλά και τί να λέει αυτό;Ως πότε θα αναπολώ τα 3 σχεδόν χρόνια που περάσαμε μαζί;

Αφού ρε μαλάκα έκλαψες γι αυτή για πρώτη και τελευταία φορά,την παρακάλεσες να γυρίσει, ένα χρόνο δεν έκανες άλλη σχέση εξαιτίας της,τί άλλο πρέπει να γίνει πια;Πάλι καλά που οι φωτογραφίες είναι κάπου καταχονιασμένες και δε με βασανίζουν πια και αυτές.

Εύχομαι να είναι πάντα καλά και ευτυχισμένη και την ευχαριστώ για τις υπέροχες στιγμές που μου χάρισε.

Τρελές κατασκευές (και φαντασικές)

Την ιδέα μου την έδωσε ο φίλος μου που με φιλοξένησε στη Λαμία και τη βρήκα πολύ αστεία...Τον αντιγράφω κανονικοτατα αλλα έχοντας την άδεια του...
Λοιπόν σας προτρέπω να βάλετε τη δημιουργίκη σας πλευρά σε λειτουργία και να σκεφτείτε διάφορες κατασκευές που θα έκαναν τη ζωή μας πιο έυκολη και θα έλυναν καθημερινά προβλήματα.
Κάνω την αρχή κλέβοντας την ιδέα του φίλου μου όπως μπορείτε να διαβάσετε και οι ίδιοι εδω
Δεν είναι λίγες οι φορές που έχετε καλέσει ή έχετε παρέα σπίτι και τη στιγμή που πάτε στο ψυγείο σας να πάρετε παγάκια για το ποτό τους ανακλύπτετε με τρόμο οτι απλά δεν έχετε! μη σας πιάνει πανικός με το νέο ψυγείο μεγαλοκυμάτων (είναι προφανές οτι αφού τα μικροκύματα ζεσταίνουν τα μεγαλοκύματα θα ψύχουν) vasilisfrost-2001 θα έχετε παγάκια σε 2 λεπτα,η συσκευή θα έιναι στο μέγεθος ενό φουρνου μικροκυμάτων δηλαδή περίπου 20 λιτρων
Θα καταφέρετε άραγε να με εντυπωσιάσετε;