Η κοινωνηκότητά μου, εγω, εσείς το blogging

Από μικρός άλλαζα τόπο διαμονής λόγω της εργασίας του μπαμπά (καραβανάς βλέπετε) με αποτέλεσμα στην τρυφερή ηλικία των 12 ετών με το που τελείωσα το δημοτικό να γίνει η δεύτερη αλλαγή κατοικίας –η πρώτη στα 7 μου δε μπορώ να πω ότι με επηρέασε – η οποία έφερε πολύ κλάμα για τον αποχωρισμό των φίλων που με κόπο είχα αποκτήσει.

Η κλειστή κοινωνία της μικρής επαρχιακής πόλης των δέκα χιλιάδων κατοίκων ότι χειρότερο για το τυπικό, μεγαλωμένο σωστά και χωρίς ιδιαιτερότητες παιδί που δεν έχει κανέναν εκτός από τους γονείς του και τη μικρή αδερφή του στο νέο τόπο διαμονής του. Τότε κατάλαβα ότι η κοινωνικότητά μου αν και υπήρχε (δεν εξηγείται αλλιώς η εύκολη μετέπειτα προσαρμογή μου) έπρεπε να δουλευτεί λίγο…Τι σήμαινε αυτό για μένα; πολύ απλά δε διαφωνούσα με κανέναν, δε μάλωνα με κανέναν, δεν είχα ακραίες αντιδράσεις αν και παιδί ακόμα και γενικά έκανα ότι μπορούσα να γίνω αποδεκτός έστω από μια μερίδα συμμαθητών μου τότε, καλών φίλων ακόμα και τώρα…και τα κατάφερα. Θα μπορούσα να πω πολλά για τη ζωή μου εκεί και ίσως το κάνω σε άλλο ποστ αλλά το θέμα μου είναι άλλο σήμερα.

Η μοίρα τα έφερε να πάρω κι εγώ το δρόμο που είχε πάρει και ο father με συνέπεια να αλλάζω συχνά τόπους διαμονής και με όπλο ένα πιο εξελιγμένο και κατάλληλα διαμορφωμένο μείγμα γονιδιακής και επίκτητης κοινωνικότητας κατάφερα να κάνω συνεχώς πολλούς και συχνά καλούς φίλους.

Όλες αυτές οι σχέσεις οι φιλικές έγιναν με δεδομένη την καθημερινή συναναστροφή και την άμεση οπτικοακουστική επαφή … Μέχρι που ήρθε στη ζωή μου το internet.Η αρχή έγινε με ένα δικτυακό παιχνίδι και μέσα από εκεί έγιναν οι πρώτες γνωριμίες που έφεραν τις πρώτες συναντήσεις και το πρωτόγνωρο συναίσθημα να συναντάς άτομα που έχεις πει τόσα πολλά αλλά δεν γνωρίζεις φυσιογνωμικά. Η κοινωνικότητά μου δοκιμάστηκε λοιπόν και εδώ και πάλι με έβγαλε ασπροπρόσωπο.

Το παιχνίδι διαδέχτηκαν άλλοι τρόποι δικτυακής επικοινωνίας και η επιτυχία πλέον δεδομένη…Έρχεται λοιπόν και το blogging στη ζωή μου…Χμμμ…Πολύπλοκη υπόθεση, διαφορετική… κοινά στοιχεία διαδέχονται αντιθέσεις, συμφωνίες που δίνουν τη θέση τους σε ομηρικές αντιπαραθέσεις, φόρτιση συγκινησιακή που μετατρέπεται σε καυγά δίχως γυρισμό, προβολή, κατάθεση ψυχής, προβληματισμός, αγάπη, έρωτας, μίσος ,τα πάντα…

Άλλη μια δοκιμασία που πρέπει να περάσει η κοινωνικότητά μου… Μ’ ενδιαφέρει άραγε…ναι πολύ. Γιατί όχι τι έχω να χάσω… έχω πολλά να κερδίσω, να μάθω, να πάρω, να δώσω… Οι συναντήσεις μου με εσάς αναγνωριστικές, όμορφες με μέλλον αβέβαιο αλλά ουχί δυσοίωνο…Πειράζει που ανυπομονώ για τις επόμενες; Πειράζει που θέλω να γνωρίσω όσους διαβάζω και με κάνουν να γελάω, να σκέφτομαι, ναι να δακρύζω, να προβληματίζομαι, να ανατριχιάζω, να φοβάμαι, να θυμάμαι, να θέλω να ξεχάσω, να μαθαίνω, να περνάω καλά βρε αδερφέ…;

Ο dcd σήμερα είπε κάτι τρομερό κατά τη γνώμη μου…”τα blogs είναι κάτι που μπορεί εύκολα κανείς να απομυθοποιήσει ανάλογα με τη χρήση του”

Όταν θα μου συμβεί εμένα αυτό ξέρω ότι δε θα λυπηθώ και ξέρετε γιατί…γιατί πάντοτε θα έχω εσάς να μου θυμίζετε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τις όμορφες στιγμές που πέρασα εδώ και να χαίρομαι που η κοινωνικότητά μου δοκιμάστηκε και με τον τρόπο αυτό άσχετα με το αν τα κατάφερε ή όχι αυτή τη φορά…

ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΩ Η ΦΤΑΙΝΕ ΑΥΤΕΣ;

Ετοιμαζόμασταν να βγόυμε την Παρασκευή το βράδυ κι εγώ περνούσα τα τελευταία λεπτά μπροστά στο pc σχολιάζοντας,διαβάζοντας και ξέρετε εσείς πλήρως αφοσιωμένος όταν μπαίνει στο δωμάτιο και μου λέει:
-Ρε γαμώτο μ αυτή τη μπλούζα φαίνεται το σουτιέν μου τι να κάνω να την πιάσω με καμια παραμάνα;
-Ναι ναι, λέω χωρίς καν να κοιτάξω, αλλά κάνε γρήγορα γιατί αργήσαμε.
Φτάνουμε στο μαγαζί καθόμαστε και το μάτι μου πέφτει στη μπλούζα της η οποία δεν είχε παραμάνα και φυσικά ξεχώριζε πεντακάθαρα το εσώρουχό της.
-Ρε συ της λέω τελικά δεν έβαλες παραμάνα;ρωτάω με ύφος πιο πολυ απο ενδιαφέρον παρα αυστηρό
-Όχι μου λέει κι έτσι καλά φαίνεται...
-Ααα της λέω δηλαδή ότι δε μπορούμε να κρύψουμε το κάνουμε μόδα;
-Ναι κάπως έτσι μου απαντάει με ένα χαμόγελο αλα Μάνα Λίζα.
ΤΕΛΙΚΑ ΤΙ ΝΑ ΠΩ;ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΩ Ή ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΘΑ ΜΑΣ ΤΡΕΛΑΝΟΥΝ ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ;

Εγώ κι ο Άινσταιν

- "Για να με τιμωρήσει για την περιφρόνησή μου στις αυθεντίες, η μοίρα έκανε κι εμένα μια αυθεντία".

-Ξέρω σε καταλαβαίνω κι εγώ έτσι την πάτησα

- "Μόνο αν ζεις για τους άλλους αξίζει να ζεις".

-Αλήθεια όμως για το ποιούς θα ζήσω ποιός θα μου το πεί;

-"Αν δεν υπάρχει τίμημα δεν υπάρχει και αξία"

-Αυτό μου τη δίνει κι εμένα ρε γαμώτο

- "Ο Θεός είναι πολυμήχανος αλλά όχι κακεντρεχής"

-Πες μου εσύ τι είναι Θεός και θα σου πώ τί πιστεύω(ουπς το χεις πει κι εσυ αυτό ε;)

- "Το αιώνιο μυστήριο του κόσμου είναι η δυνατότητα κατανόησής του. Το γεγονός ότι ο κόσμος είναι κατανοητός, αποτελεί θαύμα".

-Θαύμα,θαύμα!

- "Απεχθάνομαι το συνδυασμό εκλεπτυσμένης ευφυΐας και ανήθικου χαρακτήρα".

-Εμένα πάλι αυτό γιατί με τρελαίνει;

- "Όπου υπάρχει αγάπη, δεν υπάρχει επιβολή"

-Έλα πες το στη Ντίνα αυτό !

- "Όποιος δεν ξεγελάστηκε ποτέ από ένα ψέμα, δεν γνωρίζει τι θα πει μακαριότητα".

-Εγω τότε ξέρω πολλά!

- "Ο γάμος είναι σκλαβιά που την έκαναν να φαίνεται εκλεπτυσμένη"...

-Αυτό ξαναπέστο!

ΠΟΣΟ ΔΙΑΡΚΟΥΝ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ;

-Έλα κατσε δίπλα μου της είπα (τι το θέλα!)

Με κοίταξε με νόημα στα μάτια,εκείνη την στιγμή δεν κατάλαβα γιατί...

Ο άντρας της με τον καλύτερο μου φίλο είχαν πάει να πάρουν τσιγάρα απο το περίπτερο...απέναντι μας η αδερφή μου και φίλη της αρραβωνιαστικιάς μου.

Κάθησε δίπλα μου κι ένιωσα να χάνεται η γή κάτω απο τα πόδια μου...έτσι χωρις λόγο.

Με πλησίασε σε απόσταση απαγορευτική για το είδος της σχέσης που είχαμε(μέχρι εκείνη τη στιγμή τουλάχιστον)

-Μ έχεις τρελάνει απόψε μου ψιθύρισε...(ορίστε;),ένιωσα το χέρι της να γλυστράει στο πόδι μου.

Η καρδιά μου κόντευε να σπάσει απο την αγωνία μην καταλάβει τίποτα η Νίκη απέναντι μας αλλα την ήθελα πάρα πολύ εκείνη τη στιγμή όπως κι όλες τις επόμενες.

-Αν δεν ήταν η Νίκη απέναντι θα σε φιλούσα στο στόμα,παραδέχτηκε και με φίλησε κρυφά στο λαιμό.Η καρδιά μου συνέχιζε τον τρελό χορό...

Γύρισα να της μιλήσω στο αυτί να της πώ να σταματήσει αλλά τα χείλη μου κατέληξαν στο λαιμό της και όπως άρχισαν να απομακρύνονται απο το υπέροχο εκείνο σημείο γύρισε το κεφάλι της,η μυρωδιά της έγινε πιο έντονη,τα μαλλιά της τύλιξαν για λίγο το πρόσωπό μου και...ο χρόνος σταμάτησε...

Δύο δευτερόλεπτα,τόσο κράτησε...η καρδιά μου σίγουρα σταμάτησε,το μυαλό μου παρέλησε,όλες μου οι αισθήσεις απολάμβαναν την επαφή των χειλιών μας και το ακαριαίο σμίξιμο που σαν απο μόνες τους απόφασισαν να κάνουν οι γλώσσες μας...

Δύο δευτερόλεπτα,δεν κράτησε παραπάνω...το βλέμμα απο την απέναντι πλευρά του τραπεζιού καυτό σαν το αίμα που κυλούσε στις φλέβες μου.

Την τρέλα της στιγμής διαδέχτηκε η αμηχανία,η μαγεία έγινε απορία,βουτιά στο κενό και το άνοιγμα του αερόστατου...

Το βλέμμα μας συναντήθηκε για άλλη μια φορά πριν επιστρέψουν οι απόντες μέχρι εκείνη την ώρα.Πόσα πολλά πράγματα μπορείς να πείς σε κάποιον με ένα μόνο βλέμμα;εγώ εκείνη τη στιγμή ένοιωσα να ξεγυμώνεται όλη μου η ψυχή,όλο μου το είναι.Το κατάλαβε και η κίνηση των ματιών της μου έδειξε οτι δεν ήμουν μόνος,δε θα ήμουν ποτέ ξανά ο μόνος που πιστεύει σε θαύματα.

Δε ξέρω πόσο διαρκούν τα θαύματα αλλά το δικό μου κράτησε δύο δευτερόλεπτα...

Το blogging μου δημιουργει προβλημα!

-Ρε παιδί μου δε κάνω τίποτα κακό...έλα να δεις κι εσύ.

-Όχι εμέμα δε μ αρέσουν αυτά.Έχω ακούσει τόσα που γίνονται και δε θέλω να το κάνεις.

-Ρε κορίτσι μου τί νομίζεις οτι γίνεται...οι άνθρωποι είναι όλοι αξιόλογοι και απλά ανταλλάσουμε απόψεις για διάφορα θέματα και κάνουμε πλάκα.

Η υπόλοιπη κουβέντα στο ίδιο μοτίβο...να λέει εκείνη τα δικά της κι εγώ να προσπαθώ να την κάνω να καταλάβει.ΑΔΙΕΞΟΔΟ!

Εδώ και κάποιες μέρες όποτε κάθομαι στον υπολογιστή μου αρχίζει να γκρινιάζει και συνεχώς η παραπάνω κουβέντα επαναλαμβάνεται

-Εγώ δε το σταματάω ότι και να λες, της τονίζω

-Θα σου σπάσω τον υπολογιστή ανταπαντάει εκείνη.

Μένω με την κοπέλα μου εδώ και 10 μήνες και όπως καταλάβατε τον τελευταίο καιρό το blogging μου δημιουργεί προβλήματα.Ξέρω ότι όλοι θα πάτε με το μέρος μου ως ένα σημείο αλλά μήπως κάνω κάτι λάθος;Μήπως η επόχη του διαδικτύου μας έχει κάνει τόσο κακό και έχει δίκιο που φοβάται;Υπάρχει χρυσή τόμη σε τέτοιου είδους προβλήματα που είμαι σίγουρος οτι αντιμετωπίζουν πολλά ζευγάτια στις μέρες μας;

Ένα είναι σίγουρο: εγώ την παρέα αυτή, οποιαδήποτε άλλη παρέα και οτιδήποτε με ευχαριστεί και μου προσφέρει όμορφες στιγμές δε τα αποχωρίζομαι ΓΙΑ ΚΑΜΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑΝ, όσο απόλυτο κι αν ακούγεται αυτό.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

με το πρωτοσέλιδο αυτό απαντάω στο κακοπροαίρετο και φυσικά ανακριβές ποστ του zouri.

ΠΟΣΟ ΔΙΚΙΟ ΕΙΧΕ!

Διάβαζα κάπου για το Νίτσε κι έπεσα σε μια φράση που είπε:«Αυτό που κάνουμε δεν το καταλαβαίνουν ποτέ, μα μονάχα το επαινούν ή το κατηγορούν»Μου φαίνεται οτι έχει απόλυτο δίκιο!Αν το τοποθετήσουμε στις προσωπκές μας εμπειρίες θα δούμε οτι εφαρμόζεται κατα γράμμα.Μας κατηγορούν,μας επαινούν,κατηγορούμε και επαινούμε και αν ρωτήσουμε τί ειπώθηκε ή τί έγινε...σιωπή.Στα πολιτικά δρώμενα το ίδιο...κατηγορούμε την εκάστοτε Κυβέρνηση ή την επαινούμε αλλά στην ουσία δεν καταλαβαίνουμε τί έχει γινει ή τί θα γίνει.Στο ποδόσφαιρο κατήγορούμε τους προπονητές για τον τρόπο που παίζει η ομάδα αλλά δεν καταλαβαίνουμε τί ακριβως θέλει να κάνει ο ίδιος.Β έβαια θα μου πείτε ότι παιζει ρόλο και η εξειδίκευση και ότι μπορεί να μην καταλαβαίνουν γιατί δεν ξέρουν αλλά ο αντίλογος λέει πως δε θα πρέπει και να κρίνουν εφόσον δεν κατέχουν το θέμα.
Ίσως με το θέμα να είναι λίγο άσχετο αλλά εγω έχω παρατηρήσει και το εξής:όταν συνομιλούμε με τους άλλους δεν ακούμε τι λένε.Δηλαδή καθένας λέει αυτά που έχει στο μυαλό του άσχετα με το τί απαντάει ο άλλος.Σας προτρέπω την επόμενη φορά που θα είστε μάρτυρες κάποιας διαφωνίας ακούστε τους διαλόγους και θα καταλάβαιτε τί εννοώ.
Κατά περίεργη σύμπτωση την παραπάνω φράση του Νίτσε την διάβασα αυτές τις μέρες των αλλάγων που γίνονται γύρω απο το blogging.Θα μπορούσαν ωραιότατα την φράση αυτή να την υποστηρίξουν οι φίλοι μας(Geros,Chivas) αλλά επίσης κι εμείς οι "έξυπνοι" που τόσο "εύκολα" αλλάξαμε γειτονιά θα μπορούσαμε να την κάνουμε σήμα κατατεθέν.
Κλείνοντας,πραγματίκα υποκλίνομαι στη διορατικότητα και την απλότητα της απόδοσης, από το μεγάλο αυτό φιλόσφο, που εντοπίζεται τόσο σε αυτή του φράση όσο και στο υπόλοιπο έργο του.

Μια φίλη μου λέει πως μιλάει πάντα επιστημονικά...είμαι περιεργος να δω τί θα απαντήσει στην εξής απορία μου...Γιατι όταν πίνουμε κάνουμε και λέμε πράγματα που ποτέ δε θα καναμε και λέγαμε νηφάλιοι;

καλησπέρα...η ζωή μου είναι άνω κάτω...αντι τα πράγματα να γίνονται ευκολότερα και πιο απλά γίνονται πιο πολύπλοκα και δύσκολα.Πάντα λέω πως η ζωή είναι μικρή και πρέπει να τη ζήσουμε μέχρι τελευταίο δευτερόλεπτο.Εγώ απο τα 27 μου δυσκολεύομαι να το εφαρμόσω.Να συμβιβαστείς και να κάνεις το μαλάκα ή να ζείς για να βρείς το καλύτερο,το τέλειο;δεν ξέρω κι ελπίζω να μάθω σύντομα!

kalimera.to phra apofash ki ekana blog.ptwsh eyxaristw gia thn idea :)