Τρόποι οδήγησης

Σήμερα θα μιλήσω για τους τρόπους οδήγησης όπως τους έχω αντιληφθεί εγώ.

Ο πρώτος είναι ο "οδηγώ μόνος μου". Τι σημαίνει αυτό; Απλούστατα πάς μαλλιοκούβαρα. , κάνεις σφήνες χωρίς να ανάβεις φλας και χωρίς φυσικά να χάνεις χρόνο κοιτώντας τους καθρέφτες αφού πάντα μπορείς να ακούσεις τις κόρνες των άτυχων οδηγών που υπάρχουν γύρω σου. Βρίζεις με οποιαδήποτε λέξη σου έρχεται στο στόμα χωρίς να περάσει από τον εγκέφαλο και φυσικά το κάνεις σε αυτούς που γίνονται εμπόδιο οδηγώντας φυσιολογικά

Μειονεκτήματα:

Μεγάλη κατανάλωση βενζίνης καθώς οι αλλαγές γίνονται όλες πάνω από τις 5500 στροφές καθώς και μεγάλη φθορά τακακίων (;) και ελαστικών για ευνόητους λόγους.

Σοβαρός κίνδυνος αντί για τον προορισμό σου να βρεθείς στο διανυκτερεύων νοσοκομείο.

Πλεονεκτήματα:

Κανένα.

Επόμενος τρόπος είναι ο "οδηγώ με συνοδηγό τους γονείς /θείους /παππούς-γιαγιά / προϊστάμενος /η". Όταν συμβαίνει αυτό ξέρεις εκ των προτέρων ότι θα κάνεις την απόσταση σε διπλάσιο χρόνο .Δεν κάνεις σφήνες ούτε για αστείο κι ανάβεις φλας ακόμα κι εκεί που δε χρειάζεται. Βρίζεις αυτούς που κάνουν σφήνες αλλά με κόσμιο τρόπο και κοιτάς τους καθρέφτες σου συνέχεια για να δουν οι άλλοι πόσο προσεχτικός είσαι.

Μειονεκτήματα:

Υπάρχει κίνδυνος:

Να σε πιάσει πονοκέφαλος από τα νεύρα σου που δε μπορείς να προσπεράσεις τον ταρίφα μπροστά σου που πάει σαν κότα..

Να σε πάρει ο ύπνος πάνω στο τιμόνι

Πλεονεκτήματα:

Τα μειονεκτήματα του προηγούμενου τρόπου.

Τρίτος και τελευταίος τρόπος είναι ο "οδηγώ με συνοδηγό κοπέλα/ γκόμενα". Στην περίπτωση αυτή κάνεις σφήνες προσεχτικά. Τι σημαίνει αυτό; Κάνεις ότι κάνεις και όταν είσαι μόνος σου απλά ανάβεις φλας και κοιτάς τους καθρέφτες σου συχνά. Οι αλλαγές γίνονται με τρόπο που να μην κουράζει τη συνοδηγό αλλά οπωσδήποτε ποτέ κάτω από τις 4500-5000 στροφές. Βρίζεις χρησιμοποιώντας συγκεκριμένες εκφράσεις που δε δείχνουν κανίβαλο αλλά πολιτισμένο άνθρωπο.

Μειονεκτήματα:

Αν η συνοδηγός είναι από αυτές που φοβούνται τέτοιο είδος οδήγησης και σ ενδιαφέρει πραγματικά θα πρέπει στο πρώτο παράπονο να αλλάξεις στον δεύτερο τρόπο οδήγησης με τα γνωστά μειονεκτήματα..

Έτσι που οδηγείς δύσκολα θα μπορείς να χαζέψεις τα πόδια της ή ότι άλλο έχει βγάλει έξω.

Πλεονεκτήματα:

Αν γουστάρει αυτόν τον τρόπο οδήγησης έχεις πολλές πιθανότητες να κάνεις μια στάση στο σπίτι της πριν πας στο δικό σου.

Αν δε γουστάρεις τη γκόμενα ,με τον τρόπο αυτό δύσκολα θα ξαναμπεί στο αμάξι σου και θα την ξεφορτωθείς μια και καλή.

Αν απο την εμπειρία σας έχετε κάτι άλλο να προσθεσετε please feel free.

"Όχι σήμερα"

Είναι μερικές ατάκες που όταν τις ακούς δε το πιστεύεις ότι έχουν ειπωθεί. Τα έχεις σχεδιάσει όλα τόσο καλά και στο μυαλό σου και το σκηνικό που θα λάβει χώρα η «πρόταση» ,ας πούμε, και ξαφνικά σου κόβεται το χαμόγελο , η όρεξη κι ενίοτε μένεις με το πουλί στο χέρι. Ναι , ναι μη γελάτε καθόλου. Ειδικά όταν τον τελευταίο καιρό όλα σου πηγαίνουν περίφημα στον τομέα αυτό (και μόνο σ αυτόν) όχι μόνο δεν περιμένεις την «απόρριψη» αλλά έχεις και το ύφος του νικητή (τρομάρα σου) και το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι αν θα φανείς αντάξιος των προσδοκιών της και πώς θα καταφέρεις να πάρεις από αυτή…τα πάντα, για να περάσεις καλά βρε αδερφέ. Αυτός δεν είναι κι ο σκοπός; Σ αυτή λοιπόν την έξαρση της φαντασίας ,που το μυαλό σου (και το πουλί σου) βρίσκονται ήδη στο κρεβάτι μαζί της…ακούς την αξέχαστη απάντηση: «όχι σήμερα»!

Την συνέχεια την καταλαβαίνετε… το χαμόγελο του νικητή γίνεται αλλαγή με το χαμόγελο του «μένω μαλάκας» και το ύφος του «εμένα καμία δε μου λέει όχι» μετατρέπεται σε ύφος «είσαι σίγουρη κυρά μου γι αυτό που είπες;». Φυσικά δε λες τίποτα και ψάχνεις τρόπο να μην εκτεθείς, γιατί σ αυτή την κοινωνία για την αποφυγή της χυλόπιτας ζούμε πώς να το κάνουμε, και συνεχίζεις αντιπροτείνοντας κάτι άλλο που ακούγεται (αλλά δεν είναι) πιο αθώο .Ε, αν και τότε ακούσεις κάτι του στυλ: «ναι σίγα μην έρθω σπίτι σου μόνο για ένα ποτό» φίλε κάνε μεταβολή και φύγε! Έτσι απλά ,χωρίς τυμπανοκρουσίες και βεγγαλικά. Σήμερα δεν είναι η νύχτα σου ,παρτο χαμπάρι.

Στο δρόμο της επιστροφής (αν καταφέρεις να θυμηθείς πού σκατά έχεις παρκάρει) ακούγοντας κανα άσμα κατάλληλο και βρισκόμενος μακριά της κι όχι σε απόσταση αναπνοής ,ανακτάς την αυτοπεποίθησή σου, γίνεσαι πάλι ο νικητής και ο επιβήτορας που είδες στον καθρέφτη πριν φύγεις από το σπίτι ,λες φωναχτά με σιγουριά «χα, αυτή θα χάσει» και συνεχίζεις ατάραχα τη ζωή σου χωρίς φυσικά να πείς σε κανέναν από τους φίλους σου αυτό που έγινε.

Δε πιστεύω να νομίσει κανείς ότι μου συνέβη εμένα κάτι τέτοιο! Α,…είπα μήπως.

The show must go on.

Το λέει κι ο τίτλος.
Είδα και διάβασα όσα έχετε γράψει για αυτό που μου συνέβη και σας ευχαριστω συνολικά απο εδώ όλους για το ενδιαφέρον και την συμπαράσταση.
Πρέπει να ευχαριστήσω ιδιαιτέρως την sorry girl και την epsilon που ήταν μαζί μου χτές στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου.
Δεν ξέρω αν πρέπει να ευχαριστήσω τον sigmund γιατι δεν είμαι σίγουρος οτι το ένα απο τα ποστ του το αφιέρωσε σε μένα :).Για το ποστ της Epsilon είμαι και την ευχαριστώ για μια φορά ακόμα.Ήταν καταπληκτικό!
Θα μου επιτρέψετε επίσης να στείλω μια δικτυακή αγκαλιά στην reservoir.Είσαι γλύκα.
Λίτσα μου ευχαριστώ για το ενδιαφέρον και για το γέλιο...
Θερίο με συγκίνησες κι εσύ.
Οικογένεια boy επειδή είσασταν καλοί μαζί μου θα σας αφήσω να αντιγράφετε στα τεστ...

Έχουν ειπωθεί τόσα πολλά αυτές τις μέρες για τη δικτυακή φιλία και παρέα αλλά εμένα μου μένει το συναίσθημα πως όχι μόνο υπάρχουν αλλά μπορούν και να προσφέρουν και πολλά.Χαίρομαι που ανήκω σε μία απο αυτές και που έχω τέτοιους φίλους.

Το νέο μας blog μ'αρέσει πολυ!

Κλείνω με κατι προσωπικό:
Χτες ήρθε κοντα μου ένας φίλος που έχει χάσει κι αυτός τον πατέρα του, με αγκαλιάζει δακρυσμένος αλλά με χαμόγελο και μου λέει:ένα θα σου πω ,αν βρεί πάνω τον Κεραμίδα θα περάσουν πολύ ωραία οι δυο τους...
Ήταν οτι πιο όμορφο άκουσα χτες.

Tο είχα γράψει προχτες κι απλά θέλω να το μοιραστω μαζί σας.

Το γαμημένο το τηλέφωνο χτύπησε όπως ακριβώς το φοβόμουν.

-Έλα Βαγγέλη,ο μπαμπάς δεν είναι καλά, είναι στην εντατική.Έλα στο σπίτι της θείας.

…

-… Λίγες μέρες είπαν οι γιατρόι…

Γεννήθηκε σε ένα μικρό χωρίο της Άρτας από γονείς φτωχούς. Είχε κλίση στα μαθηματικά και στο ποδόσφαιρο. Για το πρώτο δεν υπήρχαν λεφτά για σπουδές και για το δεύτερο όταν τον ζήτησε η ομάδα της πόλης ο πατέρας του ούτε για αστείο δε το συζητούσε.

Κάπου εκεί στα παιχνίδια στην πλατεία του χωριού είδε, γνώρισε κι αγάπησε τη μικρότερη του κατά τέσσερα χρόνια επίσης φτωχή κοπέλα του χωριού την Ελένη.

Μοναδική επαγγελματική επιλογή ο Στρατός .Τέλειωσε μετα κόπων και βασάνων το λύκειο (εξατάξιο γυμνάσιο) κι έβγαλε τη στρατιωτική σχολή. Μόλις του επέτρεψε η υπηρεσία παντρεύτηκε κι έκανε δύο παιδιά.

Η γυναίκα ,πίστευε τότε ,ότι δεν έπρεπε να δουλεύει αλλά να μεγαλώνει τα παιδιά κι έτσι απαίτησε από τη γυναίκα του να σταματήσει τη δουλειά μόλις γεννήθηκε το πρώτο παιδί. (εγώ).

Μας μεγάλωσε χωρίς να μας λείψει ποτέ τίποτα (άσχετα με το πώς μεγάλωναν τα άλλα παιδιά και τί παιχνίδια είχαν και τί ρούχα φορούσαν εμένα τώρα που θυμάμαι το παρελθόν δε θυμάμαι να κλαίω για παιχνίδι ,για ρούχα, για ποδήλατο κτλ) μόνο με ένα μισθό. Ακόμα δεν έχω καταλάβει πώς τα κατάφερε και τι στερήσεις δέχτηκαν κι οι δύο τους για να έχουμε εμείς τα πάντα .Ακόμα και στη εκπαίδευση και την παιδεία κατάφερε να με κάνει να πηγαίνω 2 ξένες γλώσσες κι όλα τα φροντιστήρια του λυκείου. Το ίδιο και η αδερφή μου.

Του έδωσα χαρές πολλές ,τον στεναχώρησα άπειρες φορές αλλά ήταν πάντα εκεί. Ξέρω ότι έζησε όλη του ζωή για εμάς. Τρελαίνομαι που ξέρω οτι τώρα που θα χαιρόταν τη δική του φεύγει από αυτή.

Κάπως πρέπει να το αντέξω αλλά δεν ξέρω πως!

Την τελευταία φορά στο νοσοκομείο του έδωσα απλώς το χέρι μου και του είπα «τα λέμε».Δε θέλω να πάω να τον δω στην εντατική ,δε θα το αντέξω. Θέλω να του πω ότι τον ευχαριστώ που με έκανε άνθρωπο κι ότι την υπόλοιπη ζωή μου θα τη ζω με αυτά που μου έμαθα κοντά του. Εύχομαι να το ξέρει και να έχει καταλάβει γιατί δε μπορέσω να του το πω…

Υ.Γ:Ήθελα κάπου να τα πω γιατί δεν αντέχω άλλο σήμερα….

Έτσι κι έγινε.

Καθάριζα ένα γραφείο και βρήκα ένα χαρτί με αυτή την "ιστορία".Την αντιγράφω γιατι κάπως έτσι πρέπει να έγινε...

Όταν ο Θεός δημιούργησε το γάιδαρο του είπε: «Θα δουλεύεις από το πρωί ως το βράδυ και θα κουβαλάς βαριά πράγματα στην πλάτη σου .Θα τρως χόρτο και θα έχεις πολύ λίγη νοημοσύνη .Θα ζεις 50 χρόνια».Τότε ο γάιδαρος του απάντησε: «50 χρόνια είναι πού σκληρό. Δώσε μου μόνο 30 χρόνια».Έτσι κι έγινε.

Μετά ο Θεός δημιούργησε το σκύλο και του είπε: «Σαν σκύλος θα φυλάς την ιδιοκτησία του ανθρώπου και θα είσαι ο πιο αφοσιωμένος φίλος του. Θα τρως ότι περισσεύει από τον άνθρωπο και θα ζεις για 25 χρόνια».Τότε ο σκύλος του απάντησε: «Θεέ μου, 25 χρόνια τέτοια ζωή δεν αντέχεται .Δώσε μου μόνο 10 χρόνια». Έτσι κι έγινε.

Μετά ο Θεός δημιούργησε το πίθηκο και του είπε: «Θα πηδάς από δέντρο σε δεντρο και θα συμπεριφέρεσαι σαν βλάκας. Θα κάνεις το γελωτοποιό και θα ζεις για 20 χρόνια». Τότε ο πίθηκος του απάντησε: «Θεέ μου 20 χρόνια σαν γελωτοποιός του κόσμου πάει πολύ. Δώσε μου μόνο 10 χρόνια». Έτσι κι έγινε

Τελικά ο Θεός δημιούργησε τον άνδρα και του είπε: «Είσαι άνδρας, το μόνο λογικό ων που θα κατοικεί στη γη. Θα χρησιμοποιείς τη νοημοσύνη σου για να επιβάλλεσαι στα άλλα δημιουργήματα. Θα εξουσιάζεις τη γη και θα ζεις για 20 χρόνια». Τότε ο άνδρας απάντησε : «Θεέ μου να είμαι άνδρας 20 χρόνια δεν αρκεί. Δώσε μου σε παρακαλώ τα 20 χρόνια που άφησε ο γάιδαρος, τα 15 χρόνια που άφησε ο σκύλος και τα 10 χρόνια που άφησε ο πίθηκος».Έτσι κι έγινε.

Από τότε ο άνδρας ζει 20 χρόνια σαν άνδρας ,μετά παντρεύεται και δουλεύει 20 χρόνια σαν γάιδαρος και από το πρωί ως το βράδυ κουβαλά βάρη. Μετά αποκτά παιδιά και ζει 15 χρόνια σαν σκύλος φρουρώντας το σπίτι και την περιουσία του τρώγοντας ότι περισσεύει από την οικογένεια. Και αφού γεράσει πια ζει σαν πίθηκος συμπεριφέρεται σαν βλάκας και κάνει το γελωτοποιό στα εγγόνια του. Έτσι κι έγινε…

Στις κούνιες.

-Μπράβο ,μωρό μου, την έκανες πάλι.

-Είσαι σίγουρη ότι ήμουν εγώ;

-Εσύ κρατάς τιμόνι όχι εγώ, όπως τονίζεις εξάλλου στα φιλαράκια σου!

-Ε ναι γιατί αν πω ότι το κρατάς εσύ θα αρχίσουν να γράφουν τον επικήδειό μου.

-Τον επικήδειό σου μωρό μου τον έγραψες πριν χρόνια.

-Ναι ο μαλ

-Κι εγώ σαπίζω απλά μαζί σου!

-Χτες δε σε θυμάμαι και πολύ σαν πτώμα, μια χαρά ζωηρή ήσουνα…

-Σιχτίρι γύρνα με σπίτι, άντε μη σου πω τίποτα! Και στρίψε επιτέλους δεξιά!

-Όταν μιλάς έτσι με φτιάχνεις ,σίγουρα να σε πάω σπίτι;

-Δεν ξέρω.

«Κάτω απ το πουκάμισό μου» του Στελάρα έπαιζε στο ράδιο

Εκείνος:

γύρισε να την κοιτάξει με…αγάπη (νόμιζε).

«Τί να σκέφτεται άραγε η μικρή μου ,τι θέλει από μένα;»

Εκείνη:

την ενοχλούσε το στρινγκ της. Την ενοχλούσε η τεκίλα που μόλις είχε πιεί. Και τι μαλακίες ακούμε;

«Τι να θέλει άραγε ο μαλάκας απόψε;»

Είδε το πρόσωπό της στο παρμπριζ.

Τον κοιτούσε κι εκείνη.

Χαμογέλασε μυστήρια κι έκανε μια απότομη κίνηση.

Εκείνος νόμιζε ότι κάτι την τσίμπησε.

Εκείνη απλά έβγαζε το ρημάδι το στρινγκ.

Ταράχτηκε προς στιγμήν.

Ένιωσε το γνωστό φούσκωμα μόλις κατάλαβε τι έκανε αλλά το παίξε μαλάκας…

-Αν συνεχίσεις να πηγαίνεις ευθεία σε 2 τετράγωνα θα βρείς μια παιδική χαρά. Εκεί σταμάτα.

-Σε κούνια δε το χουμε κάνει ποτέ καύλα μου.(θα περάσουμε καλά απόψε)

-Σκάσε. (θα περάσω καλά απόψε)

Έβαλε το χέρι του εκεί που πριν ήταν το πετάμενο στο πάτωμα μικροσκοπικό στρινγκάκι της.

-Είσαι το αγριμάκι μου ρε…

(Και που ‘σαι ακόμα..)

Άπλωσε το δικό της χέρι στο δικό του φούσκωμα.

-Έτοιμος από τώρα;

-Ναι ρε έχω «δακρύσει» από τη συγκίνηση αλλά κι εσύ δε πας πίσω απ ότι βλέπω.

- Να σου πω..

-Τι;

-Με μυρίζεις;

-Σε νιώθω κοριτσάρα μου, είμαι ήδη μέσα σου..

-Και με πονάς..(θα περάσω καλά σήμερα)

«Μου ‘φαγες όλα τα δαχτυλίδια» έπαιζε το ράδιο.

Έσβησε τα φώτα , σταμάτησε δίπλα στα κάγκελα της παιδικής χαράς και την είδε να κατεβαίνει ,τα μικρά βηματάκια της καθώς προχωρούσε και ίσιωνε τη φούστα της τον ξεσήκωσαν.

Εκείνη στάθηκε δίπλα στις κούνιες.

-Αργείς; (μόνο όταν πρέπει δεν αργείς μαλάκα!)

-Πού και πού…(αν συνεχίσει έτσι θα τη πηδάω και θα σκέφτομαι πάλι τη μάνα της)

Κάθισε στην άκρη της κούνιας. Σήκωσε τη φούστα όσο έπρεπε.

-Δεν είμαι αρκετά έτοιμη..

(μου τη δίνει ρε πούστη που όλο μου λέει τι να κάνω, καλά περίμενε και θα σου πω εγώ…)

Την πλησίασε αργά, με το ένα χέρι της έκλεισε τα μάτια απαλά και με το άλλο άνοιξε τα κουμπιά του.

-Εγώ είμαι!

Η αλήθεια είναι ότι την αιφνιδίασε. Όχι ότι ήταν κακό αυτό. Ήταν μια αλλαγή. Και περίεργο.. γούσταρε. Την πονούσε..αλλά δεν ήταν κακό..αυτή τη φορά όντως της άρεσε. Μέχρι που θυμήθηκε. Του είχε πει ότι δεν ήταν έτοιμη. Και έπρεπε κάτι να κάνει γι’ αυτό.

-Δε θα κάνεις κάτι για μένα;

Εκείνος δεν της έδωσε σημασία.

-Σου μιλάω!

-Γιατί δε σ αρέσει έτσι;(μια μαλακία να πει ακόμα και την παράτησα)

-Σε ρωτάω αν θα κάνεις κάτι για μένα.

Τραβήχτηκε απότομα και χάρηκε που άκουσε το μικρό βογκητό της.

-Τι θες γαμώ τη πουτάνα μου;

Τον κοίταξε. Και θυμήθηκε. Πώς κοιτούσε τα πόδια της μάνας της, όταν νόμιζε ότι δεν τον έβλεπε. Σηκώθηκε. Τράβηξε απότομα τη φούστα της κάτω.

-Τα φιλαράκια σου πηδάνε καλύτερα από σένα.

Απομακρύνθηκε τρεκλίζοντας. (γαμώ την τεκίλα μου γαμώ, δεν πέρασα καλά απόψε, τι σκατά έγινε;)

Εκείνος γέλασε μέσα του.

Είχε πέσει άπειρο γέλιο με τα παιδιά όταν περιέγραφε καθένας πώς την είχε πάρει. Ήταν ένα σιωπηλό στοίχημα ποιος θα της αποσπάσει την καλύτερη ατάκα.

Απόψε ένιωθε ήδη νικητής.

Ο Έρωτας δε κοιτάει...

O Έρωτας λέμε δε κοιτάει ηλικία,δε κοιτάει φύλο,δε κοιτάει χρώμα,δε κοιτάει καταγωγή,δε κοιτάει κοινωνική θέση.Τί στο διάολο κοιτάει να ξέρουμε κι εμείς τελοσπάντων...

Πράξη Δεύτερη.

Η ίδια μελαγχολία της Κυριακής.

«Δε θα δακρύσω πια για σένα» στη διαπασών. Έτσι χωρίς λόγο χωρίς αποδέκτη.
Όπως το γέλιο και η χαρά, χωρίς λόγο και αποδέκτη . Μετέωρες στιγμές μεταξύ του τώρα του πριν και του πουθενά.

Συνεχίζει το ψέμα ,η αλληγορία το παράδοξο.
Τελειώνουν τα σίγουρα ,τα κεκτημένα τα αδιαμφισβήτητα.

Πέρασα δίπλα της ,σχεδόν την ακούμπησα αλλά δε την εκτίμησα κι αυτή με εκδικήθηκε, με χτύπησε ή μήπως με χάιδεψε ειρωνικά ,προειδοποιητικά ;

Απορία και μόνο απορία από εδώ και πέρα και φόβος.
Μη χτυπήσει το τηλέφωνο, να αντέξει ,να το ξεπεράσει.
Κάνεις δε καταλαβαίνει ,δεν πρέπει, δε θέλω.

Η νύχτα και η μέρα ρέουν σε ρυθμό δικό μου για μένα και μόνο.

Πρόσωπα παντού, λόγια, πράξεις, αλήθειες, κούφιες λέξεις χωρίς νόημα.
Τα μάτια και η καρδιά τους μου κάνουν παρέα ,δε με αφήνουν μόνο μου.
Κόβουν το γόρδιο δεσμό και κρατούν το μύθο ζωντανό, κι εμένα και τον εαυτό τους. Υπάρχουν κι αυτό είναι αρκετό.

Θέατρο είναι η ζωή κι ακροβατούμε πάνω στο σανίδι μέχρι να πέσει η αυλαία. Θα ακούσουμε το χειροκρότημα ή θα χαθούμε στο παρασκήνιο νωρίς, άδοξα, άδικα; Μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να μάθουμε, να παίξουμε το ρόλο μας από την αρχή μέχρι το τέλος ,με όλες μας τις δυνάμεις, με όσα μάθαμε και με αυτά που μαθαίνουμε στη πορεία, να αυτοσχεδιάσουμε ,να χαμογελάσουμε πονηρά στο κοινό ,να γίνουμε ένα μαζί του, να το ξεγελάσουμε.
Καλή παράσταση να έχουμε.

Πράξη δεύτερη: …