Συμπληρώνονται αισίως 3 μήνες παντελούς αταξίας στ ζωή μου.Μια αταξία πρωτοφανής,απρόσμενη, δυσάρεστη.Προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου κάθε λεπτό που περνάει κάθε ώρα κάθε μέρα.Τις τελευταίες μέρες έχω κάνει κάποια βήματα προοδου.Καταφερα επιτελους να πάρω απόφαση για τα καινουρια έπιπλα του σπιτιού και να κάνω μάλιστα και την παραγγελία.Δεν είναι σημαντικο θα πει κάποιος αλλά για μένα ακόμα κι αυτό ήταν ένα βάσανο.
Το πιο σημαντικό είναι οτι καταφερα να "κλείσω" δύο υποθέσεις αυτές τις μέρες.Δε μπορώ να τις πω συναισθηματικες γιατι δεν είχαν και τόσο συναίσθημα ήταν όμως σχέσεις μέσα στο πλαίσιο της γενικότερης αταξίας.Πάνε κι αυτές κι ηρέμησα λίγο.
Το καλό είναι οτι δε πρόλαβα να ανοίξω ή δεν άφησα να ανοιχτούν κι αλλες τέτοιες ιστορίες γιατί τότε θα μιλούσα για πλήρη σύγχηση.
Το κακό είναι οτι δε μπορώ να κλείσω ή να απομονώσω ένα μεγάλο μπελά στο κεφάλι μου.Κι αυτό γιατί είναι ο ρόλος της διπλός γιατι έχει και συμμετοχή στην αρχή της περιόδου της αταξίας.Που θα πάει όμως θα τα καταφέρω!
Κάπου μέσα μου ελπίζω πως όταν ξεκαθαρίσει αυτή η στορία κι οταν ο χρόνος βοηθήσει να ξεπεράσω και να μπορώ να αντέξω τον πόνο απο την απώλεια τότε θα μπόρω να κάνω ,ας πούμε, μια νέα αρχή.Προς το παρόν μου φαίνεται πολύ μακρινό κι ακούγεται σαν όνειρο.
Και τί δε θα δινα να γυρνούσε πίσω ο χρόνος στην 8η Αυγούστου και να μη χρειαζόταν να δώ το ύφος και να ακούσω τη τρεμάμενη φωνή της μητέρας μου και να ακούσω και να αντιληφθώ λίγες ώρες αργότερα οτι ο άνθρωπος μου στην πιο δύσκολη στιγμη της ζωής μου ουσιαστικά με εγκαταλείπει.
Μέσα σε όλον αυτόν τον πανικό για το μόνο που είμαι πραγματικά χαρούμενος είναι οτι υπήρξαν 5-10 άνθρωποι που ήταν πραγματικά δίπλα μου και με βοήθησαν και μόνο με την παρουσία και την ύπαρξή τους.Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερο γιατι έχω καταλαβει οτι σ αυτή την άδικη, κι όπως αλλιώς θέλετε πείτε τη, ζώη δεν είμαι μόνος μου κι ούτε θα μείνω ποτέ.
Αντε ρε κουράγιο!(στον εαυτό μου το λέω)
