Και το είπα εγώ. Δε μπορώ να μένω μόνος μου. Βαριέμαι ,θυμάμαι, σκέφτομαι. Μου λείπει αυτές τις μέρες πολύ. Πήγα με το αμάξι του ταξίδι. Θυμάμαι πόσο χαρούμενος ήταν όταν έκανε εκείνος τα πρώτα ταξίδια. Μου έλεγε πως πήγαινε με 180 και δεν καταλάβαινε τίποτα. Του έλεγα να προσέχει μη τον γράψουν και γελούσαμε. Εγώ τα πέρασα τα 180 αλλά εκείνος ήταν εκεί. Όσο περνάει ο καιρός μου λείπει περισσότερο. Έχω πάει εκεί να τον «δω» μόνο 1 φορά. Δεν αντέχω.
Στην αλλαγή του χρόνου αγκάλιασα τη μητέρα μου κι απορώ πως αντέξαμε. Υπάρχει ένας άγραφος κανόνας μεταξύ μας .Δε μιλάμε ποτέ γι αυτό. Ξέρει πως μια αναφορά θα με διαλύσει. Το ίδιο κι εγώ. Όταν την πάω να ανάψει το καντήλι δεν μπαίνω μέσα. Δε το προτείνω και δε μου το ζητάει. Κατεβαίνει από το αμάξι και μου λέει δε θα αργήσω. Πόσο θα κρατήσει δεν ξέρω αλλά προς το παρόν με βολεύει.
Θέλω να του πω για όσα μου συμβαίνουν, θέλω να του πω για όσα με «βασανίζουν» και να ακούσω το σχόλιο του. Πάντα είχε κάποιο πετυχημένο σχόλιο όταν μιλούσαμε για γυναίκες. Τώρα δεν είναι εδώ να του πω πόσο σκατά τα έχω κάνει κι εγώ. Θέλω να του πω τόσα πολλά και θέλω να του ζητήσω τη συμβουλή του για όλα όσα με απασχολούν. Δεν έχω μάθει ακόμα να ζω χωρίς αυτόν και δε θέλω. Θέλω να πάρω δύναμη από κάποιον, από κάτι για να μπορώ να αντέχω τις δύσκολες στιγμές σαν αυτή. Ούτε αυτό θα γίνει κι εγώ θα μείνω να γελάω, να βγαίνω, να διασκεδάζω, να προσπαθώ οι γύρω μου να είναι καλά και να ελπίζω σε ένα θαύμα. Ότι κάποτε θα νιώσω ότι είναι κοντά μου , ότι με συμβουλεύει από εκεί που είναι ότι οδηγεί τις αποφάσεις μου, ότι είναι μαζί μου. Μέχρι τότε θα τον κρατάω στη σκέψη μου, θα κοιτάζω τη φωτογραφία του σε κάθε ευκαιρία και θα σκουπίζω τα δάκρια μου όταν η αγανάκτηση και η απουσία του γίνονται αφόρητες όπως τώρα.
Μου λείπεις!
