Χωρίς τίτλο.

Μου ήρθε ξαφνικά η ανάγκη να ξαναγράψω κάτι.Δε ξέρω πώς θα βγει αλλά η ξενιτιά με έχει επηρεάσει τελικά.
Το Σαβ/κο ήμουν εθελοντής στους τοπικούς παραολυμπιακούς αγώνες της πολιτείας. Πέρασα μια ολόκληρη μέρα βοηθώντας παιδιά και μεγάλους με ειδικές ικανότητες.Δε περίμενα ότι κάτι τέτοιο θα με έκανε να νιώσω τόσο όμορφα.Πήρα άπειρες αγκαλιές ,έδωσα κι εγώ παρα πολλές.Δάκρυσα πολλές φορές, έμεινα με το στόμα ανοιχτό με τις προσπάθειές τους και την ανυπομονησία τους να αγωνιστούν.Περιττό να περιγράψω τις αντιδράσεις τους μετά από κάθε επιτυχημένη προσπάθεια.Τα γράφω και ακόμα δε μπορώ να κρατήσω την ψυχραιμία μου. Δε μπορώ να βλέπω άλλο πόνο ρε πούστη μου και δε μπορώ μη δώσω σημασία σε στιγμές ευτυχίας όπως αυτές που πέρασαν όλοι τους εκείνη μέρα.Ανάμεσα στη θολούρα απο την επήρεια των φαρμάκων, παραβλέποντας για μερικές ώρες τον πόνο, ξεχνώντας τις σκοτούρες των κόσμων τους, χτυπώντας την πλάτη των συναθλητών τους, σε κάνουν να απορείς για την έννοια του όρου ήρωας που τόσο ευρέως ακούγεται πλέον.
Για να είμαι ειλικρινής έχω μπερδευτεί με το θέμα αυτό. Ακούω κάθε μέρα ιστορίες (αληθινές) Αμερικανών στρατιωτών που έδωσαν τη ζωή τους για να σώσουν τις ζωές των συναδέλφων τους σε αυτόν τον παραλογισμό που επικρατεί στο Ιρακ. Δε μπορώ να μη σκεφτώ ότι κάποιοι άνθρωποι δεν είναι σαν τους περισσότερους από εμας. Με τι δύναμη παίρνεις την απόφαση να οδηγήσεις το αμάξι σου πάνω στο "εχθρικό" όχημα που ετοιμάζεται να χτυπήσει, γεμάτο εκρηκτικά, ολόκληρο κομβόι οχημάτων;
Μου λείπετε ρε.Όχι μόνο εσείς, μου λείπει το χάος της Αθήνας, τα αγαπημένα πρόσωπα, οι νύχτες στο Μακρόπουλο...Δε λέω καλά περνάω, έχω δει πράγματα που δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα δω, έχω γνωρίσει ανθρώπους και μαθαίνω τον τρόπο ζωής τους και την αντίληψη που έχουν για όλα τα θέματα, αλλά...
Μερικά βράδια, όπως απόψε είμαι λίγο μόνος, όπως λέμε λίγο έγκυος. Αφού έφτασα σε σημείο να διαβάσω ποστ του Μboy μετά από...χρόνια. Διάβασα και το ποστ του ζέρο και για άλλη μια φορά αναστέναξα με αγανάκτηση και κατανόηση,τουλάχιστον.
Ανάμεσα σε όσους γνώρισα είναι κι εκείνη. Ήρθε κι έδεσε το γλυκό.Δε μπορώ που δε μπορώ να μαζέψω τα κομμάτια μου τον τελευταίο ένα χρόνο σχεδόν με όσα μου έχουν συμβεί έπρεπε να γνωρίσω κι έναν άνθρωπο που έχει περάσει τα ίδια και χειρότερα και να νιώθω οτι την ξέρω χρόνια.Δε την έχω αγγίξει ακόμα αλλά το θέμα είναι ότι η όλη κατάσταση με κάνει άνω κάτω και με δυσκολεύει ακόμα περισσότερο. Αναρωτιέμαι αν όλα θα συνωμοτήσουν πάλι ώστε να πληγωθώ. Μπορει να το προλάβω, μπορεί να κάνω λάθος, μπορεί να τα διαβάζει αυτά οπότε δε λέω περισσότερα απλά ξέρω πλέον οτι αντέχω πολλά και μάλιστα ταυτόχρονα.
Δε με νοιάζει που σας ζαλίζω με τα δικά μου, μπορείτε άνετα να πατήσετε το "χ" πάνω δεξιά στην οθόνη σας αν δε το έχετε κάνει ήδη. Ξέρω σίγουρα ότι όσοι από εσάς ήσασταν μαζί μου στα δύσκολα με καταλαβαίνετε πολύ καλά και αυτό μου αρκεί.
Καλημέρα,να προσέχετε!