Ευτυχία ή δυστυχία;

Αφορμή για το ποστ αυτό είναι ένα τραγούδι που για ένα διάστημα το άκουγα 30 φορές τη μέρα και μετά για ένα μεγάλο διάστημα δεν το είχα ακούσει ή δε του είχα δώσει σημασία. Τον τελευταίο μήνα όμως το άκουσα 3-4 φορές μαζεμένες από διάφορους τραγουδιστές στα μαγαζιά που πηγαίνω. Ο στίχος ως εξής: «Δωσ’ μου ένα δάνειο ζωή, δυο μήνες ευτυχία και βάλε επιτόκιο 2 χρόνια δυστυχία…»

Στην αρχή σκέφτηκα πως αν όντως μπορούσε να γίνει αυτό θα το έκανα πρώτος .Ναι γιατί όχι…2 μήνες να νιώσω την ευτυχία και μετά 2 χρόνια να είμαι δυστυχισμένος…και τι έγινε σιγά τα αυγά!

Μετά όμως το φιλοσόφησα λίγο παραπάνω. Προσπάθησα να ονειρευτώ τους 2 μήνες ευτυχίας και βρέθηκα σε αδιέξοδο. Δεν ξέρω πως είναι, δεν το έχω ζήσει κι αν το έχω μάλλον δε το κατάλαβα καθόλου. Στη συνέχεια με πόνο προσπάθησα να φανταστώ τα 2 χρόνια δυστυχίας και πάλι κόλλησα…αυτή τη φορά όμως το συναίσθημα ήταν ευχάριστο.

Σιγουρεύτηκα για το εξής:ζούμε ανάμεσα στην ευτυχία και τη δυστυχία, άλλοτε πλησιάζουμε πρόσκαιρα τη μια πλευρά κι άλλοτε την άλλη αλλά ποτέ δεν είμαστε ούτε το ένα ούτε το άλλο. Πονάμε πολύ εύκολα και κλαίμε και νιώθουμε να είμαστε σε αδιέξοδο αλλά πολύ συχνά γελάμε περνάμε καλά ,ξεχνάμε όλες τις σκοτούρες και νομίζουμε πως είμαστε καλά…αυτή είναι η ζωή, ευτυχώς ή δυστυχώς.

Μάλλον δε θα το πάρω το δάνειο ρε ζωή,δεν θα αντέξω τα 2 χρόνια δυστυχίας. Μήπως όμως να κάνουμε μια άλλη συμφωνία; να με αφήσεις έκει μετέωρο ανάμεσα στα δύο αυτά άκρα…αυτό μπορώ να το αντέξω ,το έχω συνηθίσει και ξέρω να το χειριστώ. Ασε με να ψάχνω άδικα μερικές στιγμές ευτυχίας και να προσπαθώ να ξεχάσω και να αποφύγω τη δυστυχία που είναι μέρος της ρημάδας της ζωής μου.

Εσείς τα αντέχετε το επιτόκιο;

Αντε καλημέρα και καλή εβδομάδα!