Το λημερι μου

Βρεθηκα το Σαββατο στο Ναυπλιο.Είναι το λημερι μου.Είναι το σπίτι μου κατα ενα πολυ διαφορετικο,περιεργο τρόπο.Εχω ζήσει εκεί 6 υπέροχα, ανεπαναληπτα χρόνια.Έχω ζήσει εκει τα μαθητικά μου χρόνια.
Αυτή τη φορά η βόλτα μου εκει έιχε τόση συναισθηματική φόρτιση και τόσες συσσωρευμένες αναμνήσεις και σκέψεις που σχεδόν δε το άντεξα.
Έκανα βόλτα μόνος μου στην παραλία λίγα λεπτα μετα τη δύση του ηλίου.
Μου έλειψε εκεινός που περπατούσε δίπλα μου με τα χέρια σταυρωμένα πίσω απο την πλάτη,
μου έλειψαν οι ανέμελες στιγμές και τα γέλια των παιδικών μου χρόνων στα τόσο γνωριμα μερη,
μου έλειπε πολύ εκείνη που δεν είχε βρεθει ποτέ μαζί μου σ εκεινο το σημείο αλλά ηταν συνέχεια στο μυαλό μου και το μονο που σκεφτηκα να κάνω για να μοιραστω μαζι της τη μαγεία της στιγμής ήταν να της στείλω,μονο σ εκεινη, τις φωτογραφίες που τραβηξα με το κινητό μου και που τωρα μοιράζομαι μαζί σας.
Και πόνεσα πολύ,δακρυσα ,αναστέναξα με αγανακτιση και έκρυψα το προσωπό μου να μη φανεί η λύπη μου.Αναμνήσεις,σκέψεις συναισθήματα επιπλέουν στη γαλήνη της θαλάσσας μπροστά μου κι όμως στο μυαλό και την καρδία μου η τρικυμία και η καταιγίδα πλησιάζουν με ρυθμούς απειλητικούς.Ξέρω όμως πως θα το αντέξω κι αυτό.


Υ.Γ:Για σένα κοριτσάκι μου.