Η κοινωνηκότητά μου, εγω, εσείς το blogging

Από μικρός άλλαζα τόπο διαμονής λόγω της εργασίας του μπαμπά (καραβανάς βλέπετε) με αποτέλεσμα στην τρυφερή ηλικία των 12 ετών με το που τελείωσα το δημοτικό να γίνει η δεύτερη αλλαγή κατοικίας –η πρώτη στα 7 μου δε μπορώ να πω ότι με επηρέασε – η οποία έφερε πολύ κλάμα για τον αποχωρισμό των φίλων που με κόπο είχα αποκτήσει.

Η κλειστή κοινωνία της μικρής επαρχιακής πόλης των δέκα χιλιάδων κατοίκων ότι χειρότερο για το τυπικό, μεγαλωμένο σωστά και χωρίς ιδιαιτερότητες παιδί που δεν έχει κανέναν εκτός από τους γονείς του και τη μικρή αδερφή του στο νέο τόπο διαμονής του. Τότε κατάλαβα ότι η κοινωνικότητά μου αν και υπήρχε (δεν εξηγείται αλλιώς η εύκολη μετέπειτα προσαρμογή μου) έπρεπε να δουλευτεί λίγο…Τι σήμαινε αυτό για μένα; πολύ απλά δε διαφωνούσα με κανέναν, δε μάλωνα με κανέναν, δεν είχα ακραίες αντιδράσεις αν και παιδί ακόμα και γενικά έκανα ότι μπορούσα να γίνω αποδεκτός έστω από μια μερίδα συμμαθητών μου τότε, καλών φίλων ακόμα και τώρα…και τα κατάφερα. Θα μπορούσα να πω πολλά για τη ζωή μου εκεί και ίσως το κάνω σε άλλο ποστ αλλά το θέμα μου είναι άλλο σήμερα.

Η μοίρα τα έφερε να πάρω κι εγώ το δρόμο που είχε πάρει και ο father με συνέπεια να αλλάζω συχνά τόπους διαμονής και με όπλο ένα πιο εξελιγμένο και κατάλληλα διαμορφωμένο μείγμα γονιδιακής και επίκτητης κοινωνικότητας κατάφερα να κάνω συνεχώς πολλούς και συχνά καλούς φίλους.

Όλες αυτές οι σχέσεις οι φιλικές έγιναν με δεδομένη την καθημερινή συναναστροφή και την άμεση οπτικοακουστική επαφή … Μέχρι που ήρθε στη ζωή μου το internet.Η αρχή έγινε με ένα δικτυακό παιχνίδι και μέσα από εκεί έγιναν οι πρώτες γνωριμίες που έφεραν τις πρώτες συναντήσεις και το πρωτόγνωρο συναίσθημα να συναντάς άτομα που έχεις πει τόσα πολλά αλλά δεν γνωρίζεις φυσιογνωμικά. Η κοινωνικότητά μου δοκιμάστηκε λοιπόν και εδώ και πάλι με έβγαλε ασπροπρόσωπο.

Το παιχνίδι διαδέχτηκαν άλλοι τρόποι δικτυακής επικοινωνίας και η επιτυχία πλέον δεδομένη…Έρχεται λοιπόν και το blogging στη ζωή μου…Χμμμ…Πολύπλοκη υπόθεση, διαφορετική… κοινά στοιχεία διαδέχονται αντιθέσεις, συμφωνίες που δίνουν τη θέση τους σε ομηρικές αντιπαραθέσεις, φόρτιση συγκινησιακή που μετατρέπεται σε καυγά δίχως γυρισμό, προβολή, κατάθεση ψυχής, προβληματισμός, αγάπη, έρωτας, μίσος ,τα πάντα…

Άλλη μια δοκιμασία που πρέπει να περάσει η κοινωνικότητά μου… Μ’ ενδιαφέρει άραγε…ναι πολύ. Γιατί όχι τι έχω να χάσω… έχω πολλά να κερδίσω, να μάθω, να πάρω, να δώσω… Οι συναντήσεις μου με εσάς αναγνωριστικές, όμορφες με μέλλον αβέβαιο αλλά ουχί δυσοίωνο…Πειράζει που ανυπομονώ για τις επόμενες; Πειράζει που θέλω να γνωρίσω όσους διαβάζω και με κάνουν να γελάω, να σκέφτομαι, ναι να δακρύζω, να προβληματίζομαι, να ανατριχιάζω, να φοβάμαι, να θυμάμαι, να θέλω να ξεχάσω, να μαθαίνω, να περνάω καλά βρε αδερφέ…;

Ο dcd σήμερα είπε κάτι τρομερό κατά τη γνώμη μου…”τα blogs είναι κάτι που μπορεί εύκολα κανείς να απομυθοποιήσει ανάλογα με τη χρήση του”

Όταν θα μου συμβεί εμένα αυτό ξέρω ότι δε θα λυπηθώ και ξέρετε γιατί…γιατί πάντοτε θα έχω εσάς να μου θυμίζετε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τις όμορφες στιγμές που πέρασα εδώ και να χαίρομαι που η κοινωνικότητά μου δοκιμάστηκε και με τον τρόπο αυτό άσχετα με το αν τα κατάφερε ή όχι αυτή τη φορά…