ΚΙ ΟΜΩΣ ΘΥΜΑΜΑΙ!

Λένε πως θυμάσαι πάντα την πρώτη σου αγάπη. Την πρώτη φορά που το άκουσα αυτό δε δυσκολεύτηκε καθόλου το μυαλό μου να θυμηθεί.
Ήμουν στην πρώτη δημοτικού (!) στο ακριτικό Διδυμότειχο, τη θυμάμαι ακόμα σαν το πιο όμορφο κορίτσι στην τάξη, θυμάμαι ακόμα πως φορούσε λόγω του κρύου μικρή γούνα που την έκανε να ξεχωρίζει για ακόμα έναν λόγο. Θυμάμαι τα χαρακτηριστικά της αμυδρά αλλά ήταν καστανόξανθη και απίστευτα όμορφη όπως προείπα…Την έλεγαν Ρόζα.
Το καλό στη ιστορία αυτή είναι ότι θυμάμαι και τρυφερές στιγμές ανάμεσά μας. Έψαχνα αφορμή να τη ρωτήσω οτιδήποτε και την πλησίαζα τόσο κοντά που σχεδόν θυμάμαι να νιώθω την ανάσα της όταν μου απαντούσε. Μέσα μου πιστεύω ότι κάποια στιγμή πρέπει να κατάφερα να τη φιλήσω (ή μήπως είναι όνειρο αυτό;).
Είχα και ατυχίες που δεν ξεχνιούνται με τίποτα. Μας έβαλε η δασκάλα αγόρια απέναντι στα κορίτσια σε μια σειρά. Θα κλείναμε τα μάτια, θα απλώναμε τα χέρια και όποια πιάναμε θα ήταν αυτή που θα καθόταν δίπλα μας για το υπόλοιπο της χρονιάς. Άπλωσα το χέρι μου αλλά…έπιασα τη Θάλεια την κατά τα άλλα δεύτερη πιο όμορφη κοπέλα της τάξης. Σαν να μην έφτανε αυτό διαπίστωσα ότι η Ρόζα βρισκόταν μόλις μια θέση δίπλα και την επέλεξε (ούτε στις ταινίες δε γίνονται αυτά) ο αντίζηλος όπως τον έβλεπα εγώ τουλάχιστον τότε.
Πιάνω τον εαυτό μου να θυμάμαι πολλά από τη χρονιά εκείνη και απορώ με τις δυνατότητες της ανθρώπινης μνήμης. Την επόμενη χρονιά μετακομίσαμε και ποτέ ξανά δεν είχα καμία άλλη επαφή με τους ανθρώπους και τις καταστάσεις εκεί. Αυτός είναι ένας ακόμα λόγος που δείχνει σε μένα πως αυτά που «ένιωσα» για τη Ρόζα πρέπει να είχαν κάποια αξία αν και η ηλικία ήταν απαγορευτική για τέτοια…
Όποτε λοιπόν ακούω για πρώτες αγάπες έχω αρκετά να θυμάμαι όπως επίσης όταν ακούω το απίστευτα όμορφο τραγούδι του Μητροπάνου που έχει το όνομα της. Ελπίζω όλοι να έχουν τη «Ρόζα» τους γιατί οι αναμνήσεις και τα συναισθήματά μας είναι όλη μας η ζωή.