ΕΧΩ ΓΕΝΕΘΛΙΑ!!!

Σαν σήμερα, 27 ακριβώς χρόνια πριν, γεννήθηκε ένα θαύμα…ΕΓΩ!!!

Κάποιοι ακόμα με αποκαλούν πιτσιρίκο, όταν μπαίνω στα ΜΜΜ δε σηκώνονται για να κάτσω και οι ασπρες τρίχες στα μαλλιά μου είναι ακόμα ελάχιστες...αρα πάμε καλά (μάλλον).

Μια κορνίζα κι ένα πούρο!

Πάντα σαν μεγαλύτερο ελάτωμά μου θεωρώ το γεγονός ότι δένομαι πολύ με τους ανθρώπους γύρω μου και αυτό οδηγεί πολλές φορές στο να πληγώνομαι και να στεναχωριέμαι όταν κάτι δε πάει καλά.

Χτες πέρασα υπέροχα! Συγκινήθηκα !Πήρα μια κορνίζα κι ένα πούρο δώρο. Ξέρω πως πιθανότατα όταν τα παιδιά το επέλεξαν δε είχαν εμένα στο μυαλό τους αλλά και μόνο η κίνηση του Mboy να έρθει και να μου πει: «αυτό για σένα κούκλε, για να μας θυμάσαι» με τρέλανε. Πειράζει που ένιωσα σαν μικρό παιδί που του αγόρασαν καινούριο ποδήλατο; Και φυσικά δε θα σας ξεχάσω ρε μπούφε! Είτε μου φέρνατε δωράκι είτε όχι. Το ξέρω ότι σας λείψαμε και το πιστεύω όσο τίποτα. .Κι εμάς μας λείψατε και το κατάλαβα ακόμα πιο έντονα χτες που σας ξαναείδαμε.

Θέλω να τους αναφέρω όλους αλλά δε θα το κάνω για να μην σας κουράσω μιας κι έχουν προηγηθεί κι άλλα ποστ επί του θέματος.

Παρέα, φιλία ,για άλλους κλίκα δεν ξέρω πώς λέγεται αλλά εγώ το γουστάρω πολύ. Σας γουστάρω όλους κι ας φαίνεται περίεργο ακόμα και σε μένα. Πως γίνεται ρε πούστη να σας ξέρω τόσο λίγο και να ανυπομονώ να δω κάθε έναν σας για διαφορετικό λόγο. Μου τη σπάει αφάνταστα που την επόμενη φορά κάποιοι θα λείπουν και μάλιστα για καιρό. Κάθε φορά που κάποιος θα είναι απών θα μου λείπει…Σκατά!

Χαίρομαι αφάνταστα που σας γνώρισα και θα κάνω ότι μπορώ να σας έχω κοντά μου όσο πιο πολύ γίνεται.

Καλησπέρα σε όλους!

Το ζεϊμπέκικο

Ως γνωστόν, για μερικούς από σας, είμαι άτομο που πάω συχνά σε νυχτερινά κέντρα με ζωντανή μουσική (κοινώς μπουζούκια).Από τα πολλά περίεργα που έχω δει κατά καιρούς υπάρχει κάτι που γίνεται συνέχεια και με εκνευρίζει αφάνταστα. Μιλάω για τον ευτελισμό του ζεϊμπέκικου. Δεν ξευτελίζεται μόνο από το γεγονός ότι χορεύεται από γυναίκες αλλά και από το ότι γεμίζει η πίστα από άντρες και γυναίκες να χορεύουν ο ένας πάνω στον άλλο και από άσχετους και σχετικούς που γονατίζουν για να χτυπήσουν παλαμάκια. Με κάνουν να αηδιάζω! Δανείζομαι μερικές φράσεις από ένα πολύ ωραίο άρθρο που μπορείτε να διαβάσετε εδω.

«Το ζεϊμπέκικο δύσκολα χορεύεται. Δεν έχει βήματα· είναι ιερατικός χορός με εσωτερική ένταση και νόημα που ο χορευτής οφείλει να το γνωρίζει και να το σέβεται.

Είναι η σωματική έκφραση της ήττας. Η απελπισία της ζωής. Το ανεκπλήρωτο όνειρο. Είναι το «δεν τα βγάζω πέρα». Το κακό που βλέπεις να έρχεται. Το παράπονο των ψυχών που δεν προσαρμόστηκαν στην τάξη των άλλων.»

«Ο αληθινός άντρας δεν ντρέπεται να φανερώσει τον πόνο ή την αδυναμία του· αγνοεί τις κοινωνικές συμβάσεις και τον ρηχό καθωσπρεπισμό»

«Ο σωστός χορεύει άπαξ· δεν μονοπωλεί την πίστα. Το ζεϊμπέκικο είναι σαν το «Πάτερ Ημών». Τα είπες όλα με τη μία.»

«Όταν το μνήμα χάσκει στα πόδια σου, ο τόπος δεν σηκώνει άλλον. Είναι προσβολή να ενοχλήσει μια ξένη κι απρόσκλητη παρουσία.»

«Το ζεϊμπέκικο δεν είναι γυναικείος χορός.»

«Απαγορεύεται αυστηρώς σε γυναίκα να εκδηλώσει καημούς ενώπιον τρίτων· είναι προσβολή γι' αυτόν που τη συνοδεύει. Αν δεν είναι σε θέση να ανακουφίσει τον πόνο της, αυτό τον μειώνει ως άντρα και δεν μπορεί να το δεχτεί.

Και στο μάτι δεν κολλάει.»

«Το ζεϊμπέκικο είναι κλειστός χορός, με οδύνη και εσωτερικότητα. Δεν απευθύνεται στους άλλους. Ο χορευτής δεν επικοινωνεί με το περιβάλλον. Περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του, τον οποίο τοποθετεί στο κέντρο του κόσμου. Για πάρτη του καίγεται, για πάρτη του πονάει και δεν επιζητεί οίκτο από τους γύρω. Τα ψαλίδια, τα τινάγματα, οι ισορροπίες στο ένα πόδι είναι για τα πανηγύρια. Το πολύ να χτυπήσει το δάπεδο με το χέρι «ν' ανοίξει η γη να μπει».

Και, όσο χορεύει, τόσο μαυρίζει.

Πότε μ' ανοιχτά τα μπράτσα μεταρσιώνεται σε αϊτό που επιπίπτει κατά παντός υπεύθυνου για τα πάθη του και πότε σκύβει τσακισμένος σε ικεσία προς τη μοίρα και το θείο.

Τα παλαμάκια που χτυπάνε οι φίλοι ή οι γκόμενες καλύτερα να λείπουν. Ο πόνος του άλλου δεν αποθεώνεται. Το πιο σωστό είναι να περιμένουν τον χορευτή να τελειώσει και να τον κεράσουν. Να πιούνε στην υγειά του· δηλαδή να του γιάνει ο καημός που τον έκανε να χορέψει»

Από μικρός χωρίς ιδιαίτερο λόγο ένιωθα πως ο χορός αυτός είναι κάτι το ιδιαίτερο. Πότε δεν έχω χορέψει σε δημόσιο χώρο παρά το γεγονός ότι πολλές φορές με παρακαλάνε πάνω στο κέφι όπως γίνεται συνήθως. Το έχω κάνει λίγες φορές μόνος μου στο σπίτι και έχω πει ότι θα το κάνω μόνο την ημέρα του γάμου μου και μόνο σε ένα συγκεκριμένο τραγούδι…το «Δύο πόρτες».Επίσης σπάνια χτυπάω παλαμάκια και μόνο σε πολύ καλούς φίλους.

Ίσως να παραείμαι ρομαντικός στο θέμα αυτό αλλά ξέρω σίγουρα πως δεν είμαι ο μόνος. Ξέρω, ακόμα, σίγουρα πως τα πράγματα θα χειροτερέψουν και τότε θα έχουμε μόνο ιστορίες να ακούμε για το ζεϊμπέκικο και ίσως αν είμαστε τυχεροί να βλέπουμε αραιά και που κάποιον να το χορεύει όπου και όπως πρέπει.

Τι δε θα αποχωριζόσασταν με τίποτα;

Λοιπόν...η κλασική περίπτωση:θα πάτε σε ένα ερημικό νησί μόνοι σας και μπορείτε να πάρετε μόνο ελάχιστα πράγματα μαζί σας (για να μη πω ένα ή δυο και σας δεσμέυσω).Τί θα ήταν αυτό ή αυτά που δε θα αποχωριζόσασταν με τίποτα;

Βάλτε λίγη φαντασία να γελάσουμε...αντε!

Όχι άλλα happy end!

Λοιπόν δε μπορώ άλλο τις ταινίες με happy end…;Έχω δει μόνο 2 ταινίες που να σου αφήνουν απαισιόδοξο μήνυμα. Το «astronaut’s wife» όπου τα μικρά γεννιούνται τελικά και μας τα δείχνει να μεγαλώνουν και να γίνονται η αρχή των εξωγήινων που θα καταστρέψουν τον κόσμο κτλ και το «impostor» όπου εκεί που νομίζεις ότι ο κακός εξοντώθηκε και όλα πήγαν καλά σκάει η βόμβα και πεθαίνουν οι «στόχοι».

Σε όλες τις άλλες τις ταινίες παρά τα κάποια άσχημα που συμβαίνουν, όπως στο «braveheart» που πεθαίνει ο ήρωας , τελικά το μήνυμα είναι θετικό. Εσείς έχετε δει καμία άλλη;

Πού να πάω διακοπές;

Έχω κανονίσει να πάω μια εβδομάδα στη Ρόδο διακοπές μόνος μου και έχω προγραμματίσει και άλλη μια εβδομάδα τέλος Αυγούστου να πάω κάπου με το έτερον ήμισυ αλλά δε ξέρω πού...Σίγουρα δε θέλω να πάω σε κάποιο απ τα κοσμοπολίτικα και πολυσυζητημένα νησιά αλλά θέλω κάτι πιο ήσυχο αλλά νησί.Θα με βοηθήσετε;Περιμένω στοιχειοθετημένες προτάσεις...

Λένε πως οι άντρες δε κλαίνε...

Λένε πως οι άντρες δε κλαίνε…Γιατί; Δεν είμαστε άνθρωποι εμείς; Το κλάμα είναι ή δεν είναι ανθρώπινη βιολογικό-σωματική αντίδραση; Υπάρχει κανείς που να πει ότι δεν έχει κλάψει ποτέ και να το εννοεί; μπορεί και ναι αλλά επιτρέψτε μου να μη το θεωρώ φυσιολογικό.

Εγώ έχω κλάψει για γυναίκα, έχω κλάψει σε ταινία, έχω κλάψει, σε βιβλίο, έχω κλάψει για τη φιλία, έχω κλάψει σε τραγούδι, κάποιοι κοντεύετε να με κάνετε να κλάψω και για ποστ και έχω κλάψει …χωρίς λόγο. Βέβαια όλα αυτά δε γίνονται κάθε μέρα και μπορεί και να ξεχάσω την τελευταία φορά που έκλαψα( αυτό μου συμβαίνει τώρα κι έτσι ξεκίνησε η ιδέα για το ποστ αυτό) αλλά σίγουρα η αιτία δεν ξεχνιέται…

Πιστεύω όμως ότι όταν κλαίει ένας άντρας υπάρχει λόγος σοβαρός, κι αυτή είναι η διαφορά από το γυναικείο κλάμα. Οι γυναίκες, κατά κανόνα, κλαίνε χωρίς ιδιαίτερο λόγο, κλαίνε συχνά γιατί το επιβάλει η κατάσταση, για να ενισχύσουν την εικόνα της ευαίσθητης φύσης τους, για να πείσουν, γιατί «έτσι πρέπει».Αν κάποιος έλεγε ότι οι άντρες δε κλαίνε με το γυναικείο ορισμό του κλάματος θα συμφωνούσα απόλυτα.

Λένε για το θάρρος πως δεν υπάρχει αν δεν υπάρχει ο φόβος, γιατί αν δε φοβάσαι, οι πράξεις σου δε γίνονται με τη βοήθεια του θάρρους απλά είναι μια ρουτίνα .Το ίδιο ισχύει για το κλάμα .Αν δεν έχεις αισθήματα, αν δε πονάς, αν δε ΝΙΩΘΕΙΣ, αν δεν αγαπάς τότε δεν κλαις απλά κάνεις τα μάτια σου να βρέχονται και να καθαρίζουν.

Οι άντρες κλαίμε αλλά τα κάνουμε με τρόπο, διακριτικά, αληθινά και κυρίως σιωπηλά, κλαίμε για μας, για να αντέξουμε να είμαστε το ισχυρό φύλο, για να μπορέσουμε να πάρουμε τις σωστές αποφάσεις για να μη μετανιώσουμε για τίποτα. Αν μας δείτε να κλαίμε δε θέλουμε παρηγοριά και χτύπημα στην πλάτη…Ούτε ύφος έκπληκτο σαν να είδατε φάντασμα, άνθρωποι είμαστε και το δείχνουμε…

ΚΙ ΟΜΩΣ ΘΥΜΑΜΑΙ!

Λένε πως θυμάσαι πάντα την πρώτη σου αγάπη. Την πρώτη φορά που το άκουσα αυτό δε δυσκολεύτηκε καθόλου το μυαλό μου να θυμηθεί.
Ήμουν στην πρώτη δημοτικού (!) στο ακριτικό Διδυμότειχο, τη θυμάμαι ακόμα σαν το πιο όμορφο κορίτσι στην τάξη, θυμάμαι ακόμα πως φορούσε λόγω του κρύου μικρή γούνα που την έκανε να ξεχωρίζει για ακόμα έναν λόγο. Θυμάμαι τα χαρακτηριστικά της αμυδρά αλλά ήταν καστανόξανθη και απίστευτα όμορφη όπως προείπα…Την έλεγαν Ρόζα.
Το καλό στη ιστορία αυτή είναι ότι θυμάμαι και τρυφερές στιγμές ανάμεσά μας. Έψαχνα αφορμή να τη ρωτήσω οτιδήποτε και την πλησίαζα τόσο κοντά που σχεδόν θυμάμαι να νιώθω την ανάσα της όταν μου απαντούσε. Μέσα μου πιστεύω ότι κάποια στιγμή πρέπει να κατάφερα να τη φιλήσω (ή μήπως είναι όνειρο αυτό;).
Είχα και ατυχίες που δεν ξεχνιούνται με τίποτα. Μας έβαλε η δασκάλα αγόρια απέναντι στα κορίτσια σε μια σειρά. Θα κλείναμε τα μάτια, θα απλώναμε τα χέρια και όποια πιάναμε θα ήταν αυτή που θα καθόταν δίπλα μας για το υπόλοιπο της χρονιάς. Άπλωσα το χέρι μου αλλά…έπιασα τη Θάλεια την κατά τα άλλα δεύτερη πιο όμορφη κοπέλα της τάξης. Σαν να μην έφτανε αυτό διαπίστωσα ότι η Ρόζα βρισκόταν μόλις μια θέση δίπλα και την επέλεξε (ούτε στις ταινίες δε γίνονται αυτά) ο αντίζηλος όπως τον έβλεπα εγώ τουλάχιστον τότε.
Πιάνω τον εαυτό μου να θυμάμαι πολλά από τη χρονιά εκείνη και απορώ με τις δυνατότητες της ανθρώπινης μνήμης. Την επόμενη χρονιά μετακομίσαμε και ποτέ ξανά δεν είχα καμία άλλη επαφή με τους ανθρώπους και τις καταστάσεις εκεί. Αυτός είναι ένας ακόμα λόγος που δείχνει σε μένα πως αυτά που «ένιωσα» για τη Ρόζα πρέπει να είχαν κάποια αξία αν και η ηλικία ήταν απαγορευτική για τέτοια…
Όποτε λοιπόν ακούω για πρώτες αγάπες έχω αρκετά να θυμάμαι όπως επίσης όταν ακούω το απίστευτα όμορφο τραγούδι του Μητροπάνου που έχει το όνομα της. Ελπίζω όλοι να έχουν τη «Ρόζα» τους γιατί οι αναμνήσεις και τα συναισθήματά μας είναι όλη μας η ζωή.