Wednesday, September 20, 2006

Tο είχα γράψει προχτες κι απλά θέλω να το μοιραστω μαζί σας.

Το γαμημένο το τηλέφωνο χτύπησε όπως ακριβώς το φοβόμουν.

-Έλα Βαγγέλη,ο μπαμπάς δεν είναι καλά, είναι στην εντατική.Έλα στο σπίτι της θείας.

-… Λίγες μέρες είπαν οι γιατρόι…

Γεννήθηκε σε ένα μικρό χωρίο της Άρτας από γονείς φτωχούς. Είχε κλίση στα μαθηματικά και στο ποδόσφαιρο. Για το πρώτο δεν υπήρχαν λεφτά για σπουδές και για το δεύτερο όταν τον ζήτησε η ομάδα της πόλης ο πατέρας του ούτε για αστείο δε το συζητούσε.

Κάπου εκεί στα παιχνίδια στην πλατεία του χωριού είδε, γνώρισε κι αγάπησε τη μικρότερη του κατά τέσσερα χρόνια επίσης φτωχή κοπέλα του χωριού την Ελένη.

Μοναδική επαγγελματική επιλογή ο Στρατός .Τέλειωσε μετα κόπων και βασάνων το λύκειο (εξατάξιο γυμνάσιο) κι έβγαλε τη στρατιωτική σχολή. Μόλις του επέτρεψε η υπηρεσία παντρεύτηκε κι έκανε δύο παιδιά.

Η γυναίκα ,πίστευε τότε ,ότι δεν έπρεπε να δουλεύει αλλά να μεγαλώνει τα παιδιά κι έτσι απαίτησε από τη γυναίκα του να σταματήσει τη δουλειά μόλις γεννήθηκε το πρώτο παιδί. (εγώ).

Μας μεγάλωσε χωρίς να μας λείψει ποτέ τίποτα (άσχετα με το πώς μεγάλωναν τα άλλα παιδιά και τί παιχνίδια είχαν και τί ρούχα φορούσαν εμένα τώρα που θυμάμαι το παρελθόν δε θυμάμαι να κλαίω για παιχνίδι ,για ρούχα, για ποδήλατο κτλ) μόνο με ένα μισθό. Ακόμα δεν έχω καταλάβει πώς τα κατάφερε και τι στερήσεις δέχτηκαν κι οι δύο τους για να έχουμε εμείς τα πάντα .Ακόμα και στη εκπαίδευση και την παιδεία κατάφερε να με κάνει να πηγαίνω 2 ξένες γλώσσες κι όλα τα φροντιστήρια του λυκείου. Το ίδιο και η αδερφή μου.

Του έδωσα χαρές πολλές ,τον στεναχώρησα άπειρες φορές αλλά ήταν πάντα εκεί. Ξέρω ότι έζησε όλη του ζωή για εμάς. Τρελαίνομαι που ξέρω οτι τώρα που θα χαιρόταν τη δική του φεύγει από αυτή.

Κάπως πρέπει να το αντέξω αλλά δεν ξέρω πως!

Την τελευταία φορά στο νοσοκομείο του έδωσα απλώς το χέρι μου και του είπα «τα λέμε».Δε θέλω να πάω να τον δω στην εντατική ,δε θα το αντέξω. Θέλω να του πω ότι τον ευχαριστώ που με έκανε άνθρωπο κι ότι την υπόλοιπη ζωή μου θα τη ζω με αυτά που μου έμαθα κοντά του. Εύχομαι να το ξέρει και να έχει καταλάβει γιατί δε μπορέσω να του το πω…

Υ.Γ:Ήθελα κάπου να τα πω γιατί δεν αντέχω άλλο σήμερα….

24 comments:

Eu-aggelos said...

Ούτε μια μέρα τελικά δεν άντεξε.Καλύτερα...

Epsilon said...

Το ξέρεις ότι σε αγαπάω!
Θέλω να είσαι δυνατός μωρό μου.

The Motorcycle boy said...

Εγώ ξέρω πως οι δικοί μας άνθρωποι υπάρχουν όσο υπάρχουμε εμείς. Τους κουβαλάμε μέσα μας. Να μην τον ξεχάσεις για να εξακολουθεί να υπάρχει.
Υ.Γ.: Είχα κι ένα θείο μου που τρελλαινόταν με τη μπάλα. Οι παππούδες μου δεν τον άφηναν να πάει σε ομάδα. Μέχρι τα αθλητικά ρούχα του πέταγαν στο καζάνι για να μην πάει να παίξει. Μια φορά τον έψαχνε ο παππούς μου στο γήπεδο και αναγκάστηκε ο προπονητής να τον κάνει αλλαγή και να τον κρύψει πάνω σ' ένα δέντρο για να γλιτώσει τις φάπες. Μάλλον ήταν η μοναδική φορά, σε επίσημο αγώνα, που ο παίκτης έγινε αλλαγή τύπου μπάσκετ -βγαίνω, μπαίνει άλλος και μετά ξαναμπαίνω στη θέση του άλλου. Το θυμήθηκα και το είπα.

divine mitsakos said...

δεν μπορώ να πω μεγάλες κουβέντες, με ταράζει η απώλεια των αγαπημένων, απλά ότι και μια ακόμα σκέψη είναι μαζί σου

Godot said...

Πάρε μια βαθιά ανάσα ρε Βαγγέλη, και σήκωσε το κεφάλι.
Δεν θέλουν να λυπόμαστε όταν φεύγουν.
Κι ας μας λείπουν.Μόνο να θυμόμαστε και να αντέχουμε.
Και να γινόμαστε και λιώμα που και που έτσι για τη μνήμη τους.

Tasis Plisis said...

Δεν υπαρχει καποια συμβουλη ή ευχη, νομιζω. Στο μεταξυ σας, εισαι μονος σου. Τα παντα αντιμετωπιζονται -αρκει?

sorry_girl said...

Είμαστε πολλές αγκαλιές που σε περιμένουμε.Κράτα μας!

Unknown said...

"do you think that the dead ever leave us,Harry?"
O Albus Dumbledore στο Harry Potter.
Δεν μας αφήνουν όσο τους αγαπάμε.
Το ξέρω γιατί έχω χάσει πολλους-και είναι εδώ και με προστατεύουν.

ZissisPap said...

Θα είναι πάντα ο φάρος στο ταξίδι σου...
Και είσαι τυχερός γιατί εσύ έχεις ένα φάρο...
Το δικό του λιμάνι το βρήκε και άραξε...
Εμείς συνεχίζουμε το ταξίδι...

Δέσποινα said...

Καλό ταξίδι του και να τον θυμάστε πάντα.

Λίτσα said...

Να τον θυμάσαι. Και να τον σκέφτεσαι.

zero said...

Τι να πω τωρα.
Αστα να πανε...
Να τον θυμασαι.

ΥΓ: κουραγιο φιλε.

ζερο.

Elemental_Nausea said...

Βαγγέλη μου ούτε κουράγιο ούτε τίποτα δεν θα σου πω.Γιατί οι λέξεις είναι πολύ μικρές μπροστά σε αυτό που νιώθει ο άλλος .Απλώς όσο ζεις θα ζει και εκείνος μέσα σου για πάντα.Το μόνο σίγουρο.

ONOMATODOSIA said...

exasa ki egw prosfata ena para polu agaphmeno mou proswpo.
ponaei para polu.
na tous 8umomaste...to potami pisw den gurnaei.

Eu-aggelos said...

Ευχαριστώ.Τί άλλο μπορω να πω;

Erwtas Stomaxhs said...

λυπάμαι πολύ Βαγγέλη, κουράγιο ρε...

Erwtas Stomaxhs said...

λυπάμαι πολύ Βαγγέλη, κουράγιο ρε...

reservoirdogs said...

Aκου με.Ξέρει!Να σαι δυνατός τώρα.Και θα σαι.Αυτές τις ώρες είμαστε απόλυτα μόνοι αλλά είναι μεγάλη δουλειά να υπάρχουν άνθρωποι που σε νιώθουν και σε σκέφτονται.Και ξέρεις πως είμαι σε θέση να γνωρίζω καλά αυτό που σου λέω. Οτι χρειαστείς,οτιδήποτε, πες.

Θεριό Ανήμερο said...

Ό,τι χρειαστείς...

zouri1 said...

Euaggele,
σημερα το διαβασα.
Λυπηθηκα.
Ειμαι διπλα σου

Anonymous said...

καλό ταξίδι να έχει Euaggele
κι όταν τον θυμάστε θα σας χαμογελά, από εκεί που θα'ναι

Eu-aggelos said...

Μ εχετε κατασυγκινήσει όλοι ρε...Ευχαριστω!

Eu-aggelos said...

123

ptwsh said...

Να τον θυμάσαι. Κουράγιο ευάγγελε. Μόλις το διάβασα.