Δύο ήχοι,μια εικόνα,ένα άγγιγμα.

Είναι μερικά πράγματα ,μερικές στιγμές, κάποιοι ήχοι,κάποιες εικόνες, κάποιο άγγιγμα που όχι μονο ξερεις οτι δε θα τα ξεχασεις ποτέ αλλά βρίσκονται συνέχεια στο πίσω μέρος του μυαλού σου ,πίσω απο κάθε σκέψη,κάθε γέλιο κάθε λέξη.Μπορεί να γελας ,να μιλας χαρουμενα με τους γυρω σου ,να τραγουδας αλλά βρισκονται εκει, και στο παραμικρο κενο έρχονται στο προσκήνιο και σε βασανίζουν.Εμένα μου συμβαίνει με δύο ήχους ,μια εικόνα κι ενα άγγιγμα.

Ο πρώτος ήχος είναι το τηλέφωνο στις 1.45 τη νυχτα.Φυσικά δεν είχα κοιμηθεί και κάπου το περιμενα.Είδα στην αναγνωριση το νουμερο και καταλαβα αμέσως.Τα λόγια της δεν εχουν σημασία , εξάλλου ίσα που ακουγόταν.Δε μπορουσα να κλαψω εκείνη τη στιγμη, δε μπορουσα να κανω τίποτα.Έβαλα τα ρούχα μου και έφυγα.

Η θεια μου παρακαλεσε τους υπέυθυνους να το ανοιξουν για λίγο να τον δουμε για τελευταια φορα.Η αδερφη μου αρχισε να φωναζει,η μανα μου επεσε πανω του κλαιγοντας κι εγω εμεινα ακινητος να κοιταζω την πιο τραγικη εικόνα που εχουν αντικρύσει ποτε τα ματια μου.

Στον πανικο αυτό για λιγα δευτερολεπτα απομόνωσα όσα γινόταν γύρω μου και ακούμπησα το χερι του όπως ακριβως το είχα κανει και δύο μερες πριν στο νοσοκομειο, τότε που απλα τον χαιρετησα πιστευοντας πως θα τον ξαναδω συντομα.Είναι τόσο αδικο!

Λίγη ώρα αργότερα φευγοντας με γυρισμένη την πλάτη και κρατώντας τη μανα μου απο το χερι άκουσα το χώμα να χτυπάει στο ξύλο ξανα και ξανα ,βασανιστηκά μεχρι που απομακρυνθήκαμε αρκετα.Δε σταμάτησαν, απλά εγω δεν άκουγα πια.

Υ.Γ:Δε θα ξαναγραψω γι αυτό αλλά δε μπορω και να τα αγνοήσω όλα αυτά.Είναι ο προσωπικός μου χωρος αλλά και παλι λυπάμαι που ειστε αναγκασμένοι να τα διαβάζετε, όμως είναι πολύ πιο εύκολο για μενα να τα γραφω απο τα να τα λεω ή να τα δείχνω.Είστε η παρέα μου όπως και να χει και καλά να πάθετε!